زمان مطالعه: < 1 دقیقه قرآن «آن گاه، فرجام کسانى که بدى کردند، [بسى] بدتر بود؛ [چرا] که آیات خدا را تکذیب کردند و آنها را به ریشخند مى گرفتند». «نه چنین است؛ بلکه آنچه مرتکب مى شدند، بر دل هایشان زنگار بسته است. زهى پندار! که آنان در آن روز، از پروردگارشان سخت محجوب اند». حدیث 213. الاحتجاج: چون امام زین العابدین علیه السلام

زمان مطالعه: < 1 دقیقه الکتاب «بَلْ هُوَ ءَایَاتُ بَیِّنَاتٌ فِى صُدُورِ الَّذِینَ أُوتُواْ الْعِلْمَ وَ مَا یَجْحَدُ بِایَاتِنَا إِلَّا الظَّالِمُونَ».(1) «وَجَحَدُواْ بِهَا وَ اسْتَیْقَنَتْهَا أَنفُسُهُمْ ظُلْمًا وَ عُلُوًّا فَانظُرْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِینَ».(2) «قَدْ نَعْلَمُ إِنَّهُ لَیَحْزُنُکَ الَّذِى یَقُولُونَ فَإِنَّهُمْ لَا یُکَذِّبُونَکَ وَلَکِنَّ الظَّالِمِینَ بِایَاتِ اللَّهِ یَجْحَدُونَ».(3) الحدیث 215. تفسیر الطبری عن أبی صالح: جاءَ جِبریلُ إلَى النَّبِیِّ صلى الله علیه و آله ذاتَ

زمان مطالعه: < 1 دقیقه قرآن «بلکه این [قرآن]، آیاتى است روشن در سینه هاى کسانى که به آنان دانش داده شده است. آیات ما را [کسى] جز ستمکاران، انکار نمى کند». «و آنها [آیات ما] را- با آن که جان هایشان بدانها یقین داشت- [تنها] از سرِ ستم و سرکشى، انکار کردند. پس بنگر که فرجام تباهکاران، چگونه بوده است». «ما مى دانیم که

زمان مطالعه: < 1 دقیقه الکتاب «سَأَصْرِفُ عَنْ ءَایَاتِىَ الَّذِینَ یَتَکَبَّرُونَ فِى الأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ وَإِن یَرَوْاْ کُلَّ ءَایَةٍ لَا یُؤْمِنُواْ بِهَا وَإِن یَرَوْاْ سَبِیلَ الرُّشْدِ لَا یَتَّخِذُوهُ سَبِیلاً وَإِن یَرَوْاْ سَبِیلَ الْغَىِّ یَتَّخِذُوهُ سَبِیلاً ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ کَذَّبُواْ بِایَاتِنَا وَکَانُواْ عَنْهَا غَافِلِینَ».(1) راجع: النمل: 14، المؤمنون: 46، الجاثیة: 8 و 31، الأحقاف: 10، غافر: 35، لقمان: 7، الزمر: 59- 60. الحدیث 217. الإمام علیّ علیه

زمان مطالعه: < 1 دقیقه قرآن «به زودى، کسانى را که در زمین، به ناحق تکبّر مى ورزند، چنان از آیاتم روى گردان مى سازم که اگر هر نشانه اى را [از قدرت من] بنگرند، بدان ایمان نیاورند و اگر راه صواب را ببینند، آن را برنگزینند و اگر راه گم راهى را ببینند، آن را راه خود قرار دهند. این، بدان سبب است که

زمان مطالعه: < 1 دقیقه الکتاب «الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَلَمْ یَلْبِسُواْ إِیمَانَهُم بِظُلْمٍ أُوْلَئِکَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُم مُّهْتَدُونَ».(1) «وَ إِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَ هُوَ یَعِظُهُ یَابُنَىَّ لَا تُشْرِکْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظِیمٌ».(2) الحدیث 220. صحیح البخاری عن عبد اللّه: لَمّا نَزَلَت «الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَلَمْ یَلْبِسُواْ إِیمَانَهُم بِظُلْمٍ» شَقَّ ذلِکَ عَلَى المُسلِمینَ فَقالوا: یا رَسولَ اللّهِ، أیُّنا لا یَظلِمُ نَفسَهُ؟ قالَ صلى الله علیه و