233. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: من، سَرور پیامبران و رسولان و برتر از فرشتگان مقرّب هستم، و اوصیاى من نیز سَرور اوصیاى پیامبران و رسولان هستند.
234. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: من، سَرور انبیا هستم و على بن ابى طالب، سَرور اوصیاست. اوصیاى من پس از من، دوازده نفرند که نخستین آنها، على بن ابى طالب و آخرین ایشان، قائم است.
235. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هر پیامبرى وصى و وارثى دارد و على، وصى و وارث من است.
236. المعجم الکبیر – به نقل از سلمان ـ: گفتم: اى پیامبر خدا! هر پیامبرى وصى اى دارد. وصىّ شما کیست؟
پیامبر صلى الله علیه و آله در پاسخ من، سکوت کرد. بعداً چون مرا دید، فرمود: «اى سلمان!». من با سرعت گفتم: بله.
فرمود: «مى دانى وصىّ موسى که بود؟».
گفتم: آرى، یوشع بن نون.
فرمود: «چرا؟».
گفتم: زیرا او داناترین ایشان بود.
فرمود: «وصى و رازدان من و بهترین کسى که پس از خود به یادگار مى نهم که به وعده ی من تحقّق مى بخشد و بدهى ام را مى پردازد، على بن ابى طالب است».
237. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله – در حدیث معراج ـ: [گفتم:] بار خدایا! اوصیاى من، کیان اند؟ ندا در رسید که:«اى محمّد! نام اوصیاى تو بر پایه ی عرش نوشته شده است».
من در حالى که در برابر پروردگارم قرار داشتم، به پایه ی عرش نگریستم و دوازده نور دیدم که در هر نور، سطرى سبز رنگ بود و نام هر وصى از اوصیاى من بر آن نوشته شده بود. نخستین آنها، على بن ابى طالب و آخرین ایشان، مهدى امّتم بود.
گفتم: بار خدایا! اینان، اوصیاى پس از من اند؟
ندا در رسید که: «اى محمّد! اینان اولیا، دوستان، برگزیدگان و حجّت هاى من بر مردم، پس از تو هستند و ایشان اند اوصیا و جانشینان تو و بهترینِ خلقم پس از تو».
238. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله – خطاب به دُختر خود، فاطمه علیهاالسلام که از دیدن بیمارى ایشان که منجر به رحلت ایشان شد، گریسته بود و نزد ایشان از هراسِ بر خود و نابودى دو فرزندش پس از وفات ایشان، شِکوه مى کرد ـ: اى فاطمه! آیا هنوز ندانسته اى ما از خاندانى هستیم که خداوند عز و جل براى ما آخرت را بر دنیا ترجیح داده است، و این که او مرگ را بر همه ی خلایقش حتمى ساخته است و این که خداوند تبارک و تعالى – به زمین نگریسته و از میان خلقش مرا برگزیده و پیامبر گردانیده است و با دومین نگریستن، همسر تو را برگزیده و به من وحى کرده است که تو را به ازدواج او در آورم و او را یاور و وزیر خود بگیرم و او را جانشین خود در میان امّتم قرار دهم. پس پدر تو بهترین پیامبر و فرستاده ی خدا و شوىِ تو بهترینِ اوصیاست و تو نخستین کس از خاندان من هستى که به من مى پیوندى ـ. سپس خداوند براى سومین بار به زمین نگریسته و تو و دو فرزندت را برگزیده است. پس تو بانوى زنان بهشتى هستى و دو فرزند تو، حسن و حسین، سَرور جوانان بهشتى اند و فرزندان شوهر تو، اوصیاى من تا روز رستاخیزند و همه ی آنها هدایتگر و ره یافته اند.
نخستینِ اوصیاى پس از من، برادرم على و سپس حسن، در پى او حسین و به دنبال او نُه تن از فرزندان حسین هستند که منزلتى چون من دارند و در بهشت، جایگاهى نزدیک تر به خدا از جایگاه من و پدرم ابراهیم نیست.
239. امام حسین علیه السلام: خداوند، محمّد صلى الله علیه و آله را براى خلقش برگزید و با پیامبرى گرامى اش داشت و او را براى رسالت خود برگزید. سپس خداوند، او را در حالى نزد خود برد که او براى بندگان خدا خیر خواسته بود و آنچه را که به سوى او فرستاده شده بود، رسانده بود. ما خاندان و یاوران و اوصیا و وارثان او و سزاوارترین مردم براى دست یافتن به مقام او در میان مردم هستیم؛ امّا قومِ ما این مقام را از ما گرفتند و به خود اختصاص دادند. ما هم بدین، تن دادیم و از تفرقه تنفّر و عافیت را خوش داشتیم. این، در حالى است که مى دانیم ما به این حق که حقّ ماست، سزاوارتر از کسانى هستیم که آن را در اختیار گرفته اند.
240. امام باقر علیه السلام: نزدیک ترین مردم به خداوند عز و جل و آگاه ترین ایشان به او و مهرورزترین آنها به مردم، محمّد صلى الله علیه و آله و امامان علیهم السلام هستند. پس به جایى وارد شوید که آنها وارد شدند و از کسانى دورى گزینید که آنها دورى گزیدند (مقصود، حسین و فرزندان اویند) که حق در میان آنهاست و ایشان اوصیایند و امامان، از آنها هستند. پس هر کجا ایشان را دیدید، پیروى شان کنید.
241. التوحید – به نقل از محمّد بن مسلم ـ: از امام صادق علیه السلام شنیدم که مى فرمود: «همانا خداوند عز و جل خلقى از رحمت خود دارد که آنها را از نور و رحمتش خلق کرده است، از رحمتش براى [پراکندن] رحمتش. آنها به اذن او، چشم بیناى خداوندى و گوش شنوا و زبان گویاى او در میان خلایق اند و معتمدان اویند در آنچه فرو فرستاده از هر دلیل و انذار و حجّتى. خداوند به سبب آنها بدى ها را محو مى کند، ستم را کنار مى زند، رحمت را فرو مى فرستد، مرده را زنده مى گرداند و زنده را مى میراند و با ایشان خلقش را مى آزماید و در پرتو وجود آنها، در میان خلقش داورى مى کند».
گفتم: قربانت گردم! اینان، کیان اند؟
فرمود: «اوصیا».
242. امام هادى علیه السلام – در زیارت جامعه که با آن، امامان علیهم السلام را زیارت مى کنند ـ: درود و رحمت و برکات خدا بر جایگاه هاى شناخت خدا و جایباش هاى برکت خداوندى و کان هاى حکمت خدا و حافظان سرّ خدا و حاملان کتاب خدا و اوصیاى پیغمبر خدا و نسل پیامبر خدا!
