62.امام على علیه السلام: آن که دشمنش را به صلح بکشانَد، بر جمعیت (لشکر) خود، افزوده است.
63.امام على علیه السلام: آن که مخالفان را به صلح بکشاند، به مقصود خواهد رسید.
64.امام على علیه السلام: کمال دوراندیشى، به آشتى واداشتنِ مخالفان و مدارا با دشمنان است.
65.امام على علیه السلام: به آشتى واداشتن دشمنان با سخن نیک و رفتار زیبا، آسان تر است از رو در رو شدن و پیکار با آنان با درد و رنجِ نبرد.
66.امام على علیه السلام: نیکى کردن به بدکاران، دشمن را به صلح مى کشانَد.
67.امام على علیه السلام: حکیمان، در روزگاران گذشته مى گفتند: شایسته است که رفت و آمد بر درِ خانه دیگران، براى [یکى از این] ده انگیزه باشد: اوّلین آن، بر در خانه خدا براى انجام دادن مناسک و اهتمام به حقّ الهى و اداى واجبات او؛… نُهمى، بر در خانه دشمنان، که با مدارا، غائله آنان فروکش کند و با نرمى و لطف و دید و بازدید، دشمنى آنان برطرف شود.
68.امام على علیه السلام: خوددارى از آزار [دیگران]، دل هاى دشمنان را به صلح مى کشانَد.
69.امام على علیه السلام: با دشمنت مصافحه کن (دستِ دوستى بده)، گرچه ناخوش دارد؛ چرا که آن، از چیزهایى است که خداوند عز و جل بندگانش را بدان فرمان داده است، [آن جا که] مى فرماید: «بدى را به آنچه بهتر است، دفع کن. آن گاه کسى که میان تو و میان او دشمنى است، گویى دوستى یک دل مى گردد؛ و این [خصلت] را جز کسانى که شکیبا بوده اند، نمى یابند، و آن را جز صاحب بهره اى بزرگ، نخواهد یافت».
70.امام على علیه السلام – در حکمت هاى منسوب به ایشان -: اگر دشمنت تظاهر به دوستى و یک رنگى با تو کرد، آن را با دوستىِ گرم بپذیر؛ چرا که اگر این را ادامه دهد و بدان خو گیرد، دوستى اش خالص مى گردد.
