296.امام على علیه السلام – از نامه ایشان به مُنذر بن جارود عبدى که در حکومتش مرتکب خیانتى شده بود -: امّا بعد، نیک بودن پدرت، مرا در باره تو فریفت و پنداشتم که تو نیز روش او را دنبال مى کنى و راه او را مى پویى؛ امّا اکنون، آن گونه که از تو به من خبر رسیده است، مى بینم که پیروى از هوسَت را رها نمى کنى و براى آخرتت، توشه اى بر جاى نمى گذارى، دنیایت را به قیمتِ ویران کردن آخرتت آباد مى سازى و با خویشاوندانت، به قیمت بُریدن از دینت، پیوند برقرار مى کنى.
اگر آنچه در باره تو به من رسیده است، راست باشد، هر آینه، شتر همسرت (/ خانواده ات) و دوالِ پاىْ افزارت، باارزش تر از تو خواهند بود.(1) کسى که چنین باشد، دیگر شایسته نیست که به وسیله او رخنه اى بسته (/ مرزى پاسدارى) شود، یا کارى انجام گیرد، یا مقام و منزلتش بالا رود، یا در امانتى شریکش کنند، یا بر مالیاتى امین قرار داده شود. پس به محض دریافت این نامه ام، به سوى من بیا، به خواستِ خدا!
1) شتر خانواده ات و پاى افزارت با ارزش تر از توست…، ضرب المثلى است براى تحقیر.
