90.پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: از ما نیست کسى که در امانت، خیانت کند.
91.پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: از ما نیست کسى که امانت را کوچک شمارد؛ یعنى امانتى را که به او سپرده شود، تباه سازد.
92.امام باقر علیه السلام – به جابر -: به خدا سوگند، شیعه ما نیست، مگر کسى که از خدا بترسد و فرمانش بَرَد.
اى جابر! ایشان شناخته نمى شوند، جز با فروتنى و خشوع، و امانتدارى، و بسیارىِ یاد خدا، و روزه و نماز، و خوش رفتارى با پدر و مادر، و رسیدگى به همسایگان تهى دست و مستمند و بدهکار و یتیمان، و راستگویى، و تلاوت قرآن، و باز داشتن زبان از مردم، مگر آن که به نیکى از آنان یاد کند. آنان (شیعیان)، امانتدارِ عشیره خود هستند.
93.دعائم الإسلام: از ابو عبد الله جعفر بن محمّد علیه السلام برایمان روایت شده است که عدّه اى از شیعیان آن حضرت از کوفه نزد او آمدند تا از ایشان، حدیث بشنوند و دانش برگیرند. آنها مدّتى در مدینه ماندند و به محضر امام علیه السلام آمد و شد و تردّد داشتند و حدیث مى شنیدند و از ایشان، دانش مى اندوختند. چون زمان رفتنشان فرا رسید و براى خداحافظى به حضور ایشان رسیدند، یکى از آنها گفت: اى پسر پیامبر خدا! ما را سفارش کن.
فرمود: «سفارش مى کنم شما را به پروادارى از خدا، و فرمان بُردارى از او، و دورى کردن از نافرمانىِ او، و باز گرداندن امانت به کسى که امانت به شما سپرده است، و خوش رفتارى با کسى که با او هم نشینى مى کنید، و این که دعوتگرانى خاموش باشید».
گفتند: اى پسر پیامبر خدا! چگونه با سکوت خویش، به شما دعوت کنیم؟
فرمود: «به آنچه شما را فرمان مى دهیم، یعنى اطاعت از خدا، عمل کنید، و از نافرمانىِ خدا، باز ایستید، و با مردم، به راستى و داد رفتار کنید، امانتدار باشید، امر به معروف و نهى از منکر کنید، و مردم از شما جز خوبى نبینند. پس هرگاه شما را چنین دیدند، مى گویند: «اینان، پیروان فلانى اند. رحمت خدا بر فلانى (جعفر بن محمّد) که چه نیکو یارانش را تربیت کرده است و به حقّانیت ما پى مى برند، و به سوى آن مى شتابند. گواهى مى دهم که از پدرم محمّد بن على ـ که خشنودى و رحمت و برکات خدا بر او باد ـ شنیدم که مى فرمود: پیروان و شیعیان ما در گذشته، بهترینِ مردمان بودند. اگر امام جماعت مسجد محلّه اى بود، از آنان بود، اگر در قبیله مؤذّنى بود، از آنان بود، اگر کسى بود که به او چیزى مى سپردند، از آنان بود، اگر امانتدارى بود، از آنان بود، و اگر در میان مردم، عالمى بود که در امور دین و مصالح زندگى شان به او مراجعه مى کردند، از ایشان بود. پس شما نیز چنین باشید. ما را محبوب مردم گردانید، و در نزد آنان، منفورمان مسازید».
94.صفات الشیعة – به نقل از عبد الله بن زیاد -: در مِنا بر امام صادق علیه السلام سلام کردیم. سپس من گفتم: اى پسر پیامبر خدا! ما جماعتى ره گذریم (/کوچگریم) و نمى توانیم هر وقت که خواستیم، به این مجلس شما بیاییم. پس به ما سفارشى بفرما.
فرمود: «بر شما باد پرواى الهى، و راستگویى، و امانت پردازى، و خوش رفتارى با هم نشینان، و سلام کردن به یکدیگر، و اطعام کردن. در مسجدهایشان نماز بخوانید، از بیمارانشان عیادت کنید، در تشییع جنازه هایشان شرکت نمایید؛ زیرا پدرم برایم گفت که شیعیان ما اهل بیت، همواره بهترین هاى مردم خود بودند. اگر فقیهى بود، از آنها بود. اگر موذّنى بود، از آنها بود. اگر امام جماعتى بود، از آنها بود. اگر امانتدارى بود، از آنها بود. اگر به کسى چیزى مى سپردند، آن کس از آنها بود. شما هم این چنین باشید. ما را نزد مردم، محبوب گردانید، و منفورِ آنان نسازید».
95.الکافى – به نقل از زید شحّام -: امام صادق علیه السلام به من فرمود: «به هر یک از ایشان که فکر مى کنى فرمان بُردار من است و به گفتار من عمل مى کند، سلام مرا برسان، و سفارش مى کنم شما را به پروا داشتن از خداى عز و جل، و پارسایى در دینتان، و کار و کوشش براى خدا، و راستگویى، و امانت پردازى، و طول دادن سجده، و حُسن همسایگى؛ زیرا محمّد صلی الله علیه وآله براى اینها آمد.
امانت را به صاحبش، نیک باشد یا بد، برگردانید؛ زیرا پیامبر خدا دستور مى داد [حتّى] نخ و سوزن را به صاحبش برگردانید، به عشیره هاى خود رسیدگى کنید، در تشییع جنازه هایشان شرکت نمایید، از بیمارانشان عیادت کنید و حقوقشان را ادا کنید؛ چه، هرگاه فردى از شما در دینش پارسا باشد، راست بگوید، امانت را برگردانَد و با مردم، خوش اخلاق باشد، گفته مى شود: «این، جعفرى است»، و این مرا خوش حال مى سازد، و از او به من شادى مى رسد و گفته مى شود: «این، تربیت جعفر است».
و اگر جز این باشد، رنج و ننگ او دامن مرا نیز مى گیرد و گفته مى شود: «این است تربیت جعفر». به خدا سوگند، پدرم به من فرمود که: پیرو على در قبیله، زیور آن قبیله است. از همه آنها امانتدارتر، به اداى حقوقْ پایبندتر، و از همه شان راستگوتر است. همه وصیّت ها و امانت هاى خود را به او مى سپارند. از عشیره در باره ی او مى پرسى، و آنها مى گویند: کیست همانند فلانى؟ از همه ی ما امانتدارتر و راستگوتر است».
96.امام صادق علیه السلام: یاران على علیه السلام در قبایل [خود] مورد توجّه همگان بودند. امانت ها را به آنها مى سپردند، مردم از آنها راضى بودند، شب ها را به عبادت مى گذراندند و روزها، چراغ [راه مردم] بودند.
97.امام صادق علیه السلام: خداى ـ تبارک و تعالى ـ دوستى و ولایت ما را بر شما واجب گردانید، و اطاعت از ما را وظیفه شما قرار داد. هان! پس هر که از ماست، باید به ما اقتدا کند، و از جمله خصلت هاى ماست: پارسایى، کوشش، و بازگردانیدن امانت به صاحبش، نیکوکار باشد یا بدکار، و به جا آوردن صله رَحِم، میهمان نوازى، و گذشت از کسى که [به تو] بد کرده است. کسى که به ما اقتدا نکند، از ما نیست.
98.امام رضا علیه السلام – در بیان خصوصیات اهل بیت علیهم السلام -: از دین آنهاست: پارسایى، پاک دامنى، راستى، درستى، استوارى، کوشش، و پس دادن امانت به نیک و بد.
