14. تفسیر الطبرى ـ به نقل از سعید بن جُبَیر ـ: چون این آیه فرود آمد: (و از اهل کتاب، کسى است که اگر او را بر خروارى مال، امین شِمُرى، آن را به تو باز مى گردانَد. و از آنان کسى است که اگر او را بر دینارى امین شِمُرى، آن را به تو پس نمى دهد، مگر آن که دائماً بر [سر] وى به پا ایستى. این، بدان سبب است که آنان گفتند: در مورد کسانى که کتاب آسمانى ندارند، بر زیان ما راهى نیست)، پیامبر صلی الله علیه وآله فرمود: «دشمنان خدا دروغ مى گویند. هر آنچه [از عادات و رفتار] در جاهلیت بود، زیرپاى من [و بى اعتبار] است، مگر امانتدارى که باید امانت را به [صاحبش] نیکوکار و تبهکار، (1) بازگرداند».
15. امام باقر علیه السلام: سه چیز است که خداوند عز و جل در آنها به هیچ کس رخصت [خلاف] نداده است: برگرداندن امانت به نیکوکار و تبهکار؛ وفا کردن به پیمان با نیکوکار و تبهکار؛ و نیکى کردن و فرمان بُردارى از پدر و مادر، نیکوکار باشند یا تبهکار.
16. امام صادق علیه السلام: خداوند عز و جل هیچ پیامبرى را برنینگیخت، مگر با راستگویى، و بازگرداندن امانت به نیکوکار و بدکار.
17. الأمالى، طوسى: یحیى بن علاء و اسحاق بن عمّار، درباره ی امام صادق علیه السلام گفتند: ایشان، هیچ گاه با ما خداحافظى نکرد، مگر آن که به دو مطلب، توصیه مان کرد [و فرمود]: «بر شما باد راستگویى و بازگردانیدن امانت به نیکوکار و بدکار؛ زیرا این دو خصلت، کلید روزى اند».
18. امام عسکرى علیه السلام ـ به شیعیانش ـ: سفارش مى کنم شما را به ترس از خدا، و پارسایى در دینتان، و کوشش براى خدا، و راستگویى، و پس دادن امانت به کسى که به شما امانتى سپرده است، نیکوکار باشد یا تبهکار.
1) کلمه ی «الفاجر» که در متن عربى حدیث آمده، بدین معانى به کار رفته است: تبهکار؛ منحرف از حق؛ نافرمان از خدا؛ کسى که مرتکب معاصى و گناهان مى شود؛ زناکار؛ دروغگو.
