قرآن
(خدا به شما فرمان مى دهد که امانت ها را به صاحبان آنها رد کنید؛ و چون میان مردم داورى مى کنید، به عدالتْ داورى کنید. در حقیقت، نیکو چیزى است که خدا، شما را به آن پند مى دهد. خدا، شنواىِ بیناست).
(و اگر در سفر بودید و نویسنده اى نیافتید، وثیقه اى بگیرید؛ و اگر برخى از شما، برخى دیگر را امین دانست، پس آن کس که امین شمرده شده، باید سپرده ی وى را بازپس دهد؛ و باید از خداوند ـ که پروردگار اوست ـ، پروا کند).
حدیث
1. پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: مبادا کسى از شما به شخصى درباره ی مالى که نزد او نهاده یا امانتى که به او سپرده است، خیانت کند؛ زیرا خداى متعال مى فرماید: (خدا به شما فرمان مى دهد که امانت ها را به صاحبان آنها باز گردانید).
2. پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: امانت را به کسى که به تو سپرده است، باز گردان.
3. امام على علیه السلام: هرگاه امین دانسته شدى [و امانتى به تو سپرده شد]، خیانت مکن.
4. امام صادق علیه السلام: پیامبر خدا، چون در حجّة الوداع، آیین هاى مِنا را به جا آورد، در آن جا توقّف کرد و فرمود: «… هان! هر که در نزدش امانتى است، آن را به سپارنده اش بازگردانَد».
5. امام باقر علیه السلام: چون این آیه: (و جهنّم را در آن روز [حاضر] آورند) فرود آمد، درباره ی آن از پیامبر خدا سؤال شد. ایشان فرمود: «روح الأمین به من خبر داد که خداى یکتا، چون همه ی خلایق را، از آغاز تا پایان عالم، گِرد آورَد، دوزخ را بیاورند… آن گاه، راهى باریک تر از دَم تیغ بر روى آن نهاده شود و بر آن راه، سه پل باشد.
بر روى یکى از آنها امانت و خویشاوندى است، بر روى دیگرى نماز، و بر روى سومین [پل]، دادگرى پروردگار یگانه ی جهانیان. پس مردم، مکلّف شوند که از آن راه بگذرند. نخست، خویشاوندى و امانت، راه را بر آنها مى گیرند. اگر از آنها به سلامت رستند، نماز، نگاهشان مى دارد، و اگر از آن رهیدند، به پروردگار جهانیان مى رسند».
6. امام على علیه السلام: به نماز اهتمام ورزید و آن را پاس بدارید… دیگر، گزاردن امانت است؛ زیرا آن که امانت را به صاحبش باز نگردانَد، زیانکار است. امانت به آسمان هاى افراشته و زمین هاى گسترده و کوه هاى بلند، پیشنهاد گردید ـ که چیزى بلندتر و گسترده تر و بالاتر و بزرگ تر از این سه چیز وجود ندارد ـ. و اگر بنا بود چیزى به سبب درازى یا گستردگى یا نیرومندى یا صلابت، از پذیرش امانتْ خوددارى ورزد، هر آینه، این سه چیزْ [سزاوارترین] بودند؛ لیکن آنها از کیفر [به جا نیاوردن مسئولیت امانت] ترسیدند، و چیزى را دانستند که ناتوان تر از آنها نمى دانست، و او انسان بود (که او ستمکار و نادان بود).
