329. پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: بهترینِ امّت من، کسى است که جوانى اش را در طاعت خدا سپرى کند، [طفل] نفس خویش را از [شیر] لذّت هاى دنیا، باز گیرد و شیداى آخرت باشد. پاداش چنین کسى در نزد خدا، بالاترین مراتبِ بهشت است.
330. پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: بهترین هاى امّتم، کسانى اند که نه چندان در گشایش قرار داده شده اند که سرمست شوند و نه چندان در تنگى نهاده شده اند که دست نیاز، دراز کنند.
331. پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: بهترین هاى امّت من، آنان اند که هر گاه به ایشان گستاخى شود، بردبارى ورزند و هر گاه به آنان جنایتى شود، ببخشند و هر گاه آزار و اذیت شوند، شکیبایى کنند.
332. المستدرک على الصحیحین ـ به نقل از عیاض بن سلیمان ـ: پیامبر خدا صلی الله علیه وآله فرمود: «بهترین هاى امّتم ـ آن طور که فرشتگان مقرّب به من خبر داده اند ـ، مردمانى اند که در آشکار، از فراگیرى رحمت پروردگارشان [نسبت به خود] خندان اند و در نهان، از ترسِ سختى عذاب پروردگارشان مى گِریند. هر بام و شام، در خانه هاى پاک، یعنى مسجدها، پروردگارشان را یاد مى کنند و با زبان هایشان، از سرِ امید و بیم، او را مى خوانند و در هر فراز و نشیب، دستِ خواهش به سوى او دراز مى کنند و هماره روىِ دل به سوى او دارند. براى مردم، کم زحمت اند و براى خود، پُرزحمت. با پاهاى برهنه، مورچه وار (آرام و بى آزار) بر روى زمین مى روند، بى سرمستى و غرور. با وقار، راه مى روند و با وسیله (توسّل)، (1) خود را به خدا نزدیک مى سازند. قرآن، تلاوت مى کنند و قربانى مى کنند و جامه ی ژنده مى پوشند.
خداوند متعال را بر آنان، گواهانى حاضر و چشمى ناظر است. بندگان را به دقّت مى نگرند و مورد توجّه قرار مى دهند و در آبادى ها مى اندیشند. ارواحشان در دنیا و دل هایشان در آخرت است. دغدغه اى جز آخرتِ خود ندارند. براى گورهاى خود، بار و بُنه و براى راهشان، گذرنامه آماده کرده اند و خویشتن را براى ایستادنگاهشان [در برابر پروردگارشان] مهیّا ساخته اند».
پیامبر خدا، سپس، این آیه را تلاوت کرد: (این، براى کسى است که از ایستادن [در محشر به هنگام حساب] در پیشگاه من بترسد و از تهدیدم بیم داشته باشد).
333. مسند أبى یعلى ـ به نقل از ابو سعید خُدرى ـ: با جمعى از مهاجران و انصار، کنار خانه ی پیامبر صلی الله علیه وآله بودیم که ایشان بیرون آمد و فرمود: «آیا شما را از بهترینان شما آگاه نسازم؟».
گفتند: چرا.
فرمود: «بهترین هاى شما وفاداران [به پیمان ها] و مُطیَّبان (2) هستند. خداوند، گم نام پرهیزگار را دوست دارد».
334. پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: امّت من، چهار وظیفه دارند: توبه کار را دوست بدارند؛ نیکوکار را یارى برسانند؛ براى گنهکار آمرزش بطلبند؛ و براى عموم، دعا کنند.
1) اشاره است به آیه ی 35 از سوره ی مائده.
2) مطیَّبان: چند تیره از عرب بودند که پیش از اسلام، در خانه ی عبد اللّه بن جدعان جمع شدند و پیمان بستند که همواره از کعبه دفاع و از ستم دیده حمایت کنند، و عاتکه، دختر عبد المطلب، ظرف عطرى آورد و آن عدّه، دست هاى خود را به نشانه ی بیعت و هم پیمانى در آن فرو بردند. از این رو به مُطیّبان، موسوم شدند. این پیمان، به «حلف الفضول» نیز معروف است و پیامبر صلی الله علیه وآله نیز در آن حضور و شرکت داشت. احتمال دارد مراد از مطیّبان، کلیه ی کسانى باشند که در دفاع از ستم دیده و پایبندى به پیمان ها به روش آنها بروند.
