97. پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: خداوند، امّتى را که [در آن] ناتوان، بدون ترس و لرز، حقّ خود را از زورمند نستانَد، به خوش بختى (رستگارى) نمى رسانَد.
98. پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: خداوند، امّتى را که در آن، حقّ ناتوان از زورمند گرفته نشود، خوش بخت (رستگار) نمى کند.
99. پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: امّتى که در آن به حق داورى نشود و ناتوان، حقّ خود را بدون ترس و لرز، از نیرومند نستانَد، خوش بخت نمى شود.
100. امام على علیه السلام ـ در نامه اش به مالک اشتر ـ: براى آنان که با تو کار دارند، وقتى بگذار تا در آن وقت، شخصاً به نیازهاى آنان رسیدگى کنى و به آنان، بارِ عام بده و در آن مجلس، براى خدایى که تو را آفریده است، فروتن باش و سربازان و محافظان خود را از آنان دور بدار، تا آن که مى خواهد با تو سخن بگوید، بدون اضطراب، سخنش را بگوید؛ زیرا من، بارها از پیامبر خدا صلی الله علیه وآله شنیدم که مى فرمود: «امّتى که در آن، حقّ ناتوان از زورمند، بدون ترس و لرز، ستانْده نشود، هرگز خوش بخت نمى شود».
101. المعجم الکبیر ـ به نقل از یحیى بن جَعدة بن هُبَیره، درباره ی ابن مسعود ـ: پیامبر صلی الله علیه وآله چون به مدینه آمد، خانه ها را تقسیم کرد (1) و ابن مسعود [که فقیر و ضعیف بود]، از جمله کسانى بود که پیامبر صلی الله علیه وآله به او سهمى بخشید. یاران ایشان گفتند: اى پیامبر خدا! او را از ما دور کن.
فرمود: «پس خداوند براى چه مرا به پیامبرى برانگیخت؟ خداوند عز و جل امّتى را که حقّ ضعیف خود را ندهند، به خوش بختى نمى رسانَد».
102. امام صادق علیه السلام: هیچ امّتى که حقّ ناتوان آن از نیرومندش، بدون ترس و لرز، ستانده نشد، خوش بخت نمى شود.
103. امام صادق علیه السلام: خداوند، هیچ امّتى را عذاب نکرد، مگر آن گاه که به حقوق برادران فقیر خود، بى اعتنایى کردند.
1) یعنى مهاجران را با رضایت انصار، در خانه هاى آنان، سکونت داد (نیل الأوطار: ج 6 ص 56).
