327. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هر کس متصدّى امرى از امور مسلمانان شود، خداوند به هیچ حاجت او توجّه نمى کند، تا آن گاه که وى به نیازهاى مردم رسیدگى کند و حقوق آنان را بگزارد.
328. امام حسین علیه السلام: از پدرم در باره ی ورود پیامبر صلى الله علیه و آله [به خانه اش] پرسیدم. فرمود: «ورود او، در اختیار خودش بود و هر زمان که مى خواست، وارد مى شد. و چون به منزلش مى رفت، اوقاتش را به سه بخش تقسیم مى کرد: یک بخش براى خدا (عبادت و نیایش)، یک بخش براى خانواده اش، و یک بخش براى خودش. آن گاه، بخش مربوط به خویشتن را میان خود و مردم قسمت مى کرد و آن را از طریق خواص، به توده ی مردم منتقل مى ساخت(1) و چیزى را از آنان دریغ نمى ورزید.
در قسمت مربوط به امّت، روش ایشان چنین بود که اهل فضل را در انجمنش مقدّم مى داشت و به هر یک، به فراخور فضل و منزلت دینى اى که داشت، زمانى را تخصیص مى داد. برخى از آنان یک حاجت و کار داشتند، برخى دو حاجت، و برخى چند حاجت. پس ایشان آن طور که صلاح آنان و امّت بود، به خواسته هایشان رسیدگى مى کرد و در خورِ آنان، مطالبى را بیان مى داشت و مى فرمود: «حاضران به غایبان برسانند» و [مى فرمود:] «حاجت کسى را که نمى تواند حاجتش را به من برساند، به من برسانید؛ زیرا هر کس حاجت کسى را که نمى تواند آن را به زمامدار برساند، به گوش او برساند، خداوند، گام هایش را در روز رستاخیز استوار مى دارد»».
329. امام على علیه السلام- در نامه اش به مالک اشتر، آن گاه که او را بر حکومت مصر گماشت-: براى کسانى که به تو نیاز دارند، وقتى اختصاص ده که در آن، فارغ از هر کارى دیگر، به مشکلات آنان رسیدگى کنى، و در مجلسى عمومى با ایشان بنشین، و در آن، براى خداوندى که تو را آفریده است، فروتنى نما و سربازان و یارانت را- که از نگهبانان و پاسدارانت هستند- از آنان دور بدار تا هر کس خواست سخن بگوید، بى ترس و اضطراب، سخنانش را بر زبان آورد؛ زیرا من از پیامبر خدا صلى الله علیه و آله بارها شنیدم که مى فرمود: «ملّتى که در میانشان حقّ ناتوان، بدون ترس و اضطراب، از قدرتمند گرفته نشود، هرگز روى سعادت را نمى بیند».
1) یعنى در این بخش، با خواص، ملاقات مى کرد و مطالب و ره نمودهاى لازم را به آنان مى فرمود و آنها آن مطالب را به عموم مردم منتقل مى کردند.
