قرآن
«آیا در [سرگذشت] سران بنى اسرائیل پس از موسى، ننگریستى؟ آن گاه که به یکى از پیامبران خود گفتند: پادشاهى براى ما بگمار تا در راه خدا پیکار کنیم. او گفت: چه بسا اگر جنگیدن بر شما مقرّر گردد، پیکار نکنید. گفتند: چرا در راه خدا پیکار نکنیم، حالْ آن که ما از دیارمان و از نزد فرزندانمان بیرون رانده شده ایم؟! پس هنگامى که جنگ بر آنان مقرّر شد، جز شمارى اندک از آنان، همگى پشت کردند، و خداوند به حال ستمکاران، داناست. و پیامبرشان به آنان گفت: [اکنون] خدا طالوت را بر شما به پادشاهى گماشت. گفتند: چگونه او را بر ما پادشاهى باشد، با آن که ما براى پادشاهى، از وى سزاوارتریم و به او از جهت مال، گشایشى داده نشده است؟ پیامبرشان گفت: در حقیقت، خدا او را بر شما برگزیده، و او را در دانش و [نیروى] بدن، بر شما برترى داده است. و خدا پادشاهىِ خود را به هر کس که بخواهد، مى دهد و خدا گشایشگر داناست».
حدیث
257. امام على علیه السلام: بر شما باد جهاد در راه خدا، همراه با هر پیشواى دادگرى؛ زیرا جهاد در راه خدا، درى از درهاى بهشت است.
258. امام على علیه السلام: مسلمان نباید همراه کسى به جهاد برود که در حکم راندن، امین نیست و فرمان خداوند عز و جل را در باره ی غنایم، اجرا نمى کند؛ زیرا اگر همراه چنین کسى به جهاد برود و بمیرد، به دشمن ما، در منع حقوق ما و ریختن خون ما، کمک کرده است و مرگش، مرگ جاهلى است.
259. امام صادق علیه السلام: جهاد، جز همراه امام جایز نیست.
260. الکافى- به نقل از بشیر دَهّان-: به امام صادق علیه السلام گفتم: خواب دیدم که به شما گفتم: جهاد به همراه غیر پیشواى واجب الطاعه، همانند [خوردنِ] مردار و خون و گوشت خوک، حرام است. و شما به من فرمودى: همین طور است.
امام صادق علیه السلام فرمود: «همین طور است، همین طور است».
261. امام صادق علیه السلام: جهاد به همراه هر پیشواى دادگرى، واجب است و هر کس در راه [دفاع از] دارایى اش کشته شود، شهید است.
