قرآن
«امّا هر که طغیان کرد و زندگى دنیوى را برگزید، پس جایگاه او همان آتش است».
«و روزى که آنانى که کفر ورزیده اند، بر آتش عرضه مى شوند، [به آنان مى گویند:] نعمت هاى پاکیزه خود را در زندگى دنیایتان صرف کردید و از آنها برخوردار شدید. پس امروز به سزاى آن که در زمین، به ناحق سرکشى مى نمودید و به سبب این که نافرمانى مى کردید، به عذاب خفّت آور، کیفر داده مى شوید».
«کسانى که زندگى دنیا و زیور آن را بخواهند، [جزاى] کارهایشان را در آن به طور کامل به آنها مى دهیم و به آنان در آن جا کم داده نخواهد شد. اینان، کسانى هستند که در آخرت، جز آتش برایشان نخواهد بود و آنچه در آن جا (دنیا) کرده اند، به هدر رفته و آنچه انجام مى داده اند، باطل گردیده است».
حدیث
245. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله – در سفارش هایش به ابن مسعود -:
اى پسر مسعود!… در نهان و آشکار از خدا بترس…؛ زیرا خداى متعال مى فرماید: «و براى کسى که از مقام پروردگارش بترسد، دو بهشت است» و با در پیش گرفتن لذّات و شهوات، زندگى دنیا را بر آخرت بر مگزین؛ زیرا خداى متعال در کتابش مى فرماید: «و امّا هر که طغیان کرد و زندگى دنیوى را برگزید، پس جایگاه او، همان آتش است». مقصود، دنیاى لعنت شده است. هر آنچه در دنیاست، لعنت شده است، مگر آنچه براى خدا باشد.
246. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله – خطاب به على علیه السلام -:
اى على! هر کس دنیا و آخرت برایش پیش آید (بر سر دو راهىِ دنیا و آخرت قرار گیرد) و آخرت را برگزیند و دنیا را وا نهد، بهشت، از آنِ اوست؛ و هر کس، از روى سبک شمردن آخرتش، دنیا را برگیرد، آتش، از آنِ اوست.
247. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
بدانید که هر کس، امرى دنیوى و اخروى برایش پیش آید و او دنیا را بر آخرت برگزیند، روز قیامت در حالى خداوند را ملاقات مى کند که براى وى حسنه اى نیست که به واسطه آن، خود را از آتش نگه بدارد؛ و هر کس آخرت را بر دنیا برگزیند و دنیا را وا گذارَد، خداوند از او خشنود مى گردد و اعمال بدش را مى آمرزد.
248. امام على علیه السلام:
فزونى دنیا، آخرت را تباه مى کند.
249. امام على علیه السلام:
کسى که به دنیا رضایت بدهد، آخرت از دستش مى رود.
250. امام على علیه السلام:
کسى که دنیا مقصود او باشد، به آخرت دست نمى یابد.
251. امام على علیه السلام:
آنچه بر دنیا بیفزاید، از آخرت مى کاهد.
252. امام على علیه السلام:
شیرینى دنیا، موجب تلخى آخرت و بدىِ عاقبت مى شود.
253. امام على علیه السلام:
کسى که این جهان، بیشتر مالک او باشد تا آن جهان، و امور دنیا بر او چیره تر باشد تا امور آخرت، هر آینه پایدار را به ناپایدار فروخته و جاویدان را با نیست شونده عوض کرده و خویشتن را به هلاکت در افکنده و به دگرگون شونده ی از میان رونده، رضایت داده و از راه روشن، به در گشته است.
254. امام على علیه السلام:
هر کس بنده دنیا شود و آن را بر آخرت برگزیند، عاقبت [و مَعاد خویش] را ناگوار کرده است.
255. امام زین العابدین علیه السلام:
هرگز مردمى دنیا را بر آخرت ترجیح ندادند، مگر آن که بازگشتگاه و عاقبتشان بد شد.
