تشویق به کاشتن و آباد کردن آخرت

قرآن

«کسى که کِشت آخرت بخواهد، براى وى بر کِشته اش مى افزاییم، و کسى که کِشت دنیا بخواهد، به او از آن مى دهیم، و[لى] در آخرت، براى او نصیبى نیست».

حدیث

187. امام على علیه السلام:

آن که دنیایش را آباد مى کند، بازگشتگاهش را ویران مى کند؛ [و] آن که آخرتش را آباد مى کند، به آرزوهایش دست مى یابد.

188. امام على علیه السلام:

مال و فرزند، زینت زندگى دنیایى اند و کردار نیک، کِشتِ آخرت است.

189. امام على علیه السلام:

روز قیامت، منادى اى بانگ مى زند: «هان! [امروز،] هر کِشتگرى گرفتار [و در گرو] کِشته خویش و فرجام کار خود است، بجز کِشتگرانِ قرآن».

پس، شما از کشتگرانِ قرآن و پیروان آن باشید و از آن به پروردگارتان راه ببرید و آن را مشاور خود قرار دهید و آرایتان را با آن بسنجید و خواست ها (عقاید و کیش ها)یتان را در برابر آن، ناخالص بدانید.

190. امام على علیه السلام:

از منفورترین مردمان در نزد خداى متعال، بنده اى است که خداوند، او را به خود وا گذاشته، از راه راست به در رفته و بى راه نما حرکت مى کند. اگر به کِشت دنیا فرا خوانده شود، عمل مى کند و اگر به کِشت آخرت دعوت شود، تنبلى مى ورزد! تو گویى آنچه براى آن عمل مى کند (کار دنیایى)، بر او واجب است و آنچه در آن سستى و کوتاهى مى ورزد (کار آخرت)، از او برداشته شده است.

191. امام على علیه السلام:

خدایتان رحمت کند! به سوى منزلگاه هایتان که به آباد کردن آنها مأمور شده اید، بشتابید؛ منزلگاه هاى آبادى که [هرگز] خراب نمى شوند و منزلگاه هاى ماندگارى که [هیچ گاه] از بین نمى روند؛ منزلگاه هایى که [خداوند،] شما را به سوى آنها فرا خوانده و به آنها تشویقتان کرده و پاداش خود را در آنها قرار داده است.

192. امام على علیه السلام:

شما به آباد کردن سراىِ ماندن، نیازمندترید تا به آباد کردن سراى رفتن.

193. امام على علیه السلام:

سزاوار است که خردمند، آخرت خویش را مقدّم بدارد و سراى اقامتش را آباد سازد.

194. امام کاظم علیه السلام – از اندرزهاى ایشان به هشام بن حَکَم -:

اى هشام! خردمند، به دنیا و اهل آن نگریست و دریافت که دنیا جز با مشقّت، به دست نمى آید، و به آخرت نگریست و دریافت که آخرت [نیز] جز با مشقّت به کف نمى آید. پس با این مشقّت، آن را که ماندگارتر است، طلب کرد.

اى هشام! خردمندان به دنیا زهد ورزیدند و به آخرت گراییدند؛ زیرا دریافتند که هم دنیا طالب و مطلوب است و هم آخرت، طالب و مطلوب است. پس هر که آخرت را بطلبد، دنیا در طلب او بر مى آید تا او روزىِ خویش را از دنیا به طور کامل دریافت کند، و هر که دنیا را بطلبد، آخرت در طلب او بر مى آید تا مرگ، او را در رسد و دنیا و آخرتش را بر وى تباه سازد.

195. لقمان علیه السلام – در سفارش به فرزندش -:

بدان – اى فرزندم – از همان زمان که از شکم مادرت افتادى، دنیا به تو پشت کرد و آخرت به تو روى نمود و تو، در میان دو سراى، قرار گرفتى: سرایى که به آن نزدیک مى شوى و سرایى [دیگر] که هماره از آن دور مى گردى.

پس زنهار که همّ و غم خود را جز براى آباد کردن آن سرایت قرار ندهى، که به آن نزدیک مى شوى و در آن، اقامتت به درازا مى کشد؛ زیرا تو براى آن سرا آفریده شده اى و به تلاش براى آن، مأمور گشته اى.

دیگر، آن که: از خداوند، به اندازه اى که به او نیاز دارى، اطاعت کن و به اندازه اى که تحمّل عذابش را دارى، از او نافرمانى کن.