176. امام على علیه السلام:
مردم در دنیا دو گونه عمل مى کنند:
یکى، آن کس که در دنیا براى دنیا کار مى کند و دنیا او را از آخرتش باز مى دارد و نگران فقر بازماندگان خود است؛ لیکن براى فقر خویش [در آخرت] نگران نیست. پس عمر خویش را در راه منفعت دیگران صرف مى کند.
و دیگرى، آن کس که در دنیا براى پس از آن، کار مى کند. چنین کسى نصیبش از دنیا، بدون کار و تلاش، به او مى رسد و بهره اش را از هر دو جهان به دست مى آورد و هر دو سراى را با هم دارد. پس نزد خداوند آبرومند مى شود، چندان که هر حاجتى از او بخواهد، [خداوند] آن را از او دریغ نمى کند.
177. امام على علیه السلام:
مبادا چسبیدن دنیاپرستان به دنیا و آزمندى شان به آن، تو را بفریبد؛ چرا که خداوند، تو را از حال دنیا آگاه ساخته، و دنیا، خود نیز از حقیقت خویش، پرده برداشته و بدى هایش را براى تو آشکار ساخته است!
همانا دنیاپرستان، [چونان] سگان پارس کننده و ددان درنده اند که بر یکدیگر خُرناس مى کشند. نیرومندشان، ناتوانشان را مى خورد و بزرگ ترهایشان، کوچک ترهایشان را مغلوب مى کنند، [یا چونان] اُشترانى (/ چارپایانى) هستند، برخى پاى بسته و برخى دیگر رها شده [در بیابان] که خِرَدهایشان را از دست داده اند و راه بیابان خشک در پیش گرفته اند، [یا چونان] رمه هایى آفت زده که به صحرایى شنزار رو کنند، نه چوپانى دارند که آنها را سر و سامان دهد و نه چراننده اى که به چراگاهشان بَرد.
دنیا، آنان (دنیاپرستان) را به راه کورى (بیراهه) کشانده و دیدگانشان را از مناره ی هدایت فرو پوشانده است. از این رو، در حیرانى هاى دنیا سرگردان اند و در ناز و نعمت هاى آن غرقه گشته اند و آن را به پروردگارى گرفته اند. دنیا آنها را به بازى گرفته است و آنان نیز با دنیا بازى مى کنند و فراسوى دنیا (آخرت) را از یاد برده اند. مشتاب، که به زودى، تاریکى برطرف مى شود. گویا مسافران به منزل رسیده اند و آنان که مى شتابند، به زودى [به کاروانیان] مى پیوندند.
178. امام باقر علیه السلام:
بار خدایا! من از تو آنچه را نیکى با آن آغاز مى شود و پایان مى یابد، درخواست مى کنم….
بار خدایا! اسباب شناخت خیر (خوبى) را برایم روشن بگردان و درهاى آن را به رویَم بگشاى و مرا غریق برکات رحمتت بگردان و با مصون داشتنم از انحراف از دینت، مرا رهین منّتت ساز و قلبم را از تردید، پاک بگردان و دلم را با مشغول کردن به دنیایم و مَعاش این جهان گذرا، از پاداش آینده آخرتم باز مدار.
179. امام صادق علیه السلام:
چه بسیار دنیاطلبانى که به آن نرسیدند و چه بسیار کسانى که به دنیا رسیدند و از آن جدا شدند [و رفتند]! پس مبادا که طلب دنیا، تو را از عمل کردن [براى آخرت] باز بدارد. و دنیا را از دهنده ی آن و مالکش (خداوند) بخواه. اى بسا آزمندِ به دنیا که دنیا او را به خاک افکنْد و به جهت آنچه از دنیا به دست آورْد، از طلب آخرتش باز مانْد، تا آن که عمرش سپرى شد و مرگش فرا رسید!
