137. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
کسى که آخرتْ همّ و غم او باشد، خداوند، دلش را بى نیاز مى گرداند و پریشانى اش را سامان مى دهد و دنیا به رغم میلش، به او روى مى آورد؛ و کسى که دنیا همّ و غم او باشد، خداوند، فقر را در پیشانى او (در پیش چشمانش) قرار مى دهد و خاطرش را آشفته مى سازد و از دنیا جز همان که برایش مقدّر شده است، نصیب او نمى شود.
138. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
کسى که آخرت، همّ و غم و وِردش باشد و چشم به آن بدوزد و همواره اندیشه ی آن را در سر بپروراند، خداوند، دلش را بى نیاز مى گرداند و زندگى اش را سامان مى بخشد و دنیا، با حالت زبونى و تسلیم، به او روى مى آورد.
139. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
کسى که همّ و غمش را یکسره همّ و غم آخرتش قرار دهد، خداوند، او را از همّ و غم دنیایش مى رهاند؛ و کسى که همه همّ و غمش، امور دنیا باشد، خداوند عز و جل باک ندارد که او در کدام درّه از درّه هاى دنیا به هلاکت در مى افتد.
140. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
کسى که شب و روز، بزرگ ترین همّ و غمش آخرت باشد، خداوند دلش را بى نیاز مى گرداند و کارش را سامان مى بخشد و از دنیا نمى رود تا آن که روزى اش را کامل دریافت کند.
141. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
تا مى توانید، خویشتن را از همّ و غم دنیا فارغ گردانید؛ زیرا هر کس که دنیا بزرگ ترین همّ و غم او باشد، خداوند، زندگى اش را نا به سامان مى سازد و فقر را پیش چشم او قرار مى دهد؛ و هر کس که آخرت، بزرگ ترین همّ و غم او باشد، خداوند، امورش را سر و سامان مى دهد و دلش را بى نیاز مى گرداند.
142. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
بنده اگر همّ و غمش آخرت باشد، خداوند، زندگى اش را براى او سامان مى بخشد و بى نیازى اش را در دلش قرار مى دهد؛ و اگر همّ و غمش دنیا باشد، خداوند زندگى اش را براى او پریشان و پُرمشغله مى سازد و فقر را پیش چشم او قرار مى دهد. در نتیجه، شب و روزش را جز با نیازمندى سپرى نمى کند (همیشه احساس فقر مى نماید).
143. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
کسى که همّ و غمش آخرت باشد، خداوند عز و جل دلش را بى نیاز مى گرداند و امورش را سامان مى بخشد و دنیا، تسلیم شده، به او روى مى آورد.
144. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
خداى والامرتبه مى فرماید: «اى فرزند آدم! خود را وقف عبادت من کن تا سینه ات را از بى نیازى پر کنم و فقرت را بزدایم. در غیر این صورت، دستانت را پر از کار [و مشغله] مى گردانم و فقرت را برطرف نمى سازم».
145. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله – در بازگشتش از جنگ اُحُد، در حالى که مردمْ ایشان را در میان گرفته بودند -:
اى مردم! به آباد کردن آخرتتان – که بِدان مکلّف شده اید – روى آورید و از دنیایتان که براى شما تضمین شده است [و روزىِ تان در آن، خواه ناخواه مى رسد]، روى گردانید و اعضا و جوارحى را که به نعمت هاى او تغذیه شده است، در معصیت او – که موجب خشم خداوند مى شود – به کار نگیرید و به طلب آمرزش از او بپردازید و همّ و غم خود را صرف تقرّب به طاعت او کنید.
کسى که به بهره اش از دنیا آغاز کند، بهره اش از آخرت را از کف مى دهد و به آنچه از آخرت مى خواهد، نمى رسد؛ و کسى که به بهره اش از آخرت آغاز کند، سهمش از دنیا به او مى رسد و از آخرت نیز به آنچه مى خواهد، دست مى یابد.
146. امام على علیه السلام:
هر کس روز خود را آغاز کند، در حالى که همّ و غم او آخرت باشد، در عین بى پولى، بى نیاز خواهد بود و در عین بى کسى، از تنهایى به در مى آید و با وجود نداشتن قوم و قبیله، عزیز و قدرتمند خواهد بود.
147. امام على علیه السلام:
همّت خود را صرف مَعادَت کن تا مَعادَت آباد شود.
148. امام على علیه السلام:
کسى که همّتش آخرتش باشد، خداوند، همّ و غم دنیاى او را برطرف مى سازد.
149. امام على علیه السلام:
هر کس تمام همّ و غمش را براى آخرتش قرار دهد، به آرزو مى رسد.
150. امام على علیه السلام:
کسى که آخرتْ همّت او باشد، در خوبى، به نهایت آرزویش مى رسد.
151. امام على علیه السلام:
پرداختن تو به آباد کردن مَعادَت، تو را از عذاب آتش مى رهاند.
152. امام على علیه السلام:
کسى که آخرتش را با دنیایش بخرد، هر دوى آنها را مى بَرد.
153. امام على علیه السلام:
هر کس حریص آخرتش باشد، آن را به دست مى آورد؛ و هر کس براى دنیا حرص بزند، نابود مى شود.
154. امام على علیه السلام:
شیرینى آخرت، رنج و درد گرفتارى دنیا را مى بَرد.
155. امام صادق علیه السلام:
کسى که آخرت، بزرگ ترین همّ و غم او باشد، خداوند، سختى و تنگنایى را از او برطرف مى سازد و امورش را سامان مى بخشد و دنیا به رغم میلش، به او روى مى آورد.
ر. ک: ص 431 (آخرت / فصل چهارم / برکات آباد کردن آخرت) و ص 421 (فصل سوم / آثار یاد کردن آخرت).
