شوخ‌طبعى

اسلام، دین زندگى است و زندگى بر تحرّک، پویایى، تلاش و شادابى استوار است. در میان آموزه‌هاى دین و نیز در حکمت‌هاى نبوى، از «مِزاح (شوخ طبعى)» سخن رفته است و گاه مؤمن، بدان وصف شده است. پیامبر صلى الله علیه و آله فرموده است:

المؤمِنُ دَعِبٌ لَعِبٌ، و المُنافقُ قَطِبٌ غَضِبٌ.(1)

مؤمن، شوخ و شنگ است و منافق، اخمو و عصبانى.

امّا این که مرز این مزاح و شوخ‌طبعى که نوعى شادخوارى است تا کجاست، در فصل سى و هشتم آمده و همچنین احادیث نبوى درباره خوش‌رویى، شوخ‌طبعى، تن زدن از ترش‌رویى و گرفتگى و اخم‌آلودگى، آورده شده است و نیز حدّ و مرز شوخى و این که پیامبر صلى الله علیه و آله نیز شوخ‌طبع بود و گاه مزاح مى‌کرد.

1) تحف العقول: ص 49، بحار الأنوار: ج 77 ص 153 ح 115.