در آموزه‌هاى دینى، «امر به معروف و نهى از منکر» که از آن گاهى به «نظارت عمومى» تعبیر مى‌شود، از جایگاهى بس بلند برخوردار است. این تعلیم زندگى‌ساز الهى، اخیرا توجّه پژوهشگران جهانى و خاورشناسان اندیشور را نیز به خود جلب کرده است.(1) خداوند، سکوت مؤمنان را در برابر زشتى‌ها روا ندانسته و تن زدن از بیان حق را نکوهش کرده است و از سوى دیگر، «سخن حق و عدل گفتن در برابر پیشواى جائر» ، برترین جهاد این مکتب برشمرده شده است. باب ششم، حکمت‌هاى نبوى درباره این دو واجب بسیار بزرگ و نقش‌آفرین است که با بیان جایگاه آن دو در میان آموزه‌هاى دینى شروع مى‌شود و با احادیث نشانگر نکوهش شدید تارکانِ این دو واجب، ادامه مى‌یابد.
آن گاه، فصل سوم باب، درباره «آداب امر به معروف و نهى از منکر» و شرایط تحقّق آن دو است، با تحلیلى از چگونگى شرایط آن، از جمله این که آمران به معروف، باید خود، عامل به معروف باشند و ناهیان از منکر، از آلوده شدن بدان تن بزنند. در نهایت با «مراتب امر به‌معروف و نهى از منکر» ، این باب پایان مى‌پذیرد.
1) ر. ک: امر به معروف و نهى از منکر، مایکل کوک، ترجمه: احمد نمایى، مشهد: بنیاد پژوهش‌هاى اسلامى،1384 ش.
