باب دوم این بخش، از «نماز» سخن مى‌دارد و مقدّمات آن. در فصل یکم، احادیث درباره «وضو» آمده است و آثار آن در قیامت و گزارش چگونگى وضو گرفتن پیامبر خدا.
فصل دوم درباره «اذان» و آغاز تشریع آن، با پژوهشى درباره چگونگى تشریع و نقد و تحلیل روایات است که در پى آن، بخش‌هاى اذان و ارج و والایى مؤذّن آمده است و در نهایت، برکات اذان و آنچه سزاوار است مؤذّن رعایت کند و آنچه شایسته است شنونده به هنگام شنیدن اذان بگوید.
با فصل سوم، عرضه احادیث درباره «نماز» ، آغاز مى‌شود با وجوب نماز، ویژگى‌هاى این عبادتِ ارجمند الهى که نور قلب و پایه دین و برترین نهاد و آغازین واجب الهى است و ضرورت حراست از جایگاه نماز در زندگى و. . . .
فصل چهارم، ویژه «آداب نماز» است: آداب ظاهرى، مانند: مسواک زدن، آراسته بودن، اوّل وقت را پاییدن و. . . و آداب باطنى آن، چون: حضور قلب، خشوع و. . . . حالات و چگونگى‌هایى که شایسته است نمازگزار داشته باشد، این فصل را به فرجام برده است. ترک نماز و آثار آن، که از جمله آنها غضب الهى است، در فصل پنجم آمده است و آن گاه، در فصل ششم، آثار نماز در روح و جان و زندگى انسان، بیان شده است، اگر بدان گونه که شایسته و بایسته است، گزارده شود، که از جمله آنهاست: ستُردن زشتى‌ها، استوارگامى در مسیر حق، براى رسیدن به نیکى‌ها، و تقرّب به خداوند.
فصل هفتم، احادیثى درباره آنچه موجبات قبولىِ نماز را فراهم مى‌آورد، و آنچه از قبولى نماز، جلوگیرى مى‌کند، پیشِ دید مؤمنان مى‌نهد.
فصل هشتم، ویژه «تعقیبات نماز» است و یادکرد اذکار و آنچه باید در پىِ نماز، انجام شود. پیامبر خدا، این برترین اُسوه و ارجمندترین الگو، چه‌سان نماز به جاى مى‌آورده است و در نماز، چه حالى داشته است؟ فصل نهم، ویژه این موضوع است.
فصول سه‌گانه دهم تا دوازدهم، درباره «نماز شب» ، چگونگى و آثار آن، «نماز جماعت» و آغازینِ آن در اسلام، «نماز جمعه» و برانگیختن به انجام دادن آن است و با نکوهش آن که بدان اهتمام نمى‌ورزد و. . . این باب، پایان مى‌یابد.
