این باب، به آموزه‌هاى حکیمانه پیامبر خدا درباره قرآن و حدیث، اختصاص دارد. در فصل نخست از این باب، از قرآن سخن رفته است؛ آیین‌نامه سلوک فردى و اجتماعى و مرام‌نامه دین اسلام، سند حقّانیت دین و شامل برترین آموزه‌ها و معارف در برکشیدن انسان به مقصد اعلا و مقصود والا.
قرآن، زیباترین سخن، آموزش قرآن، پاداش یادگیرى قرآن، بایسته‌هاى حاملان قرآن، تلاوت قرآن و آداب تلاوت آن، گونه‌هاى قاریان، بنیاد و ریشه‌هاى معارف قرآن، برترین آیه قرآن، و امید آفرین‌ترین آیه قرآن، از جمله عناوینى است که در این فصل آمده است. به راستى چه تصویرى زیباتر و گویاتر از قرآن از زبانِ آورنده، ابلاغ کننده و تقسیر کننده آن وجود دارد؟ جایگاه و والایى قرآن را باید از پیامبر صلى الله علیه و آله شنید و نیوشید و به جان نشاند و از آن بهره گرفت که در این فصل، گزارش شده است و آن گاه، سخن از همتاى قرآن، یعنى سنّت پیامبر صلى الله علیه و آله است و ترغیب به چنگ زدن بدان، و تأمّل و تدبّر در حدیث که حکایتگر سنّت نبوى است و هشدار نسبت به «تکذیب پیامبر صلى الله علیه و آله» و راه‌هاى شناخت نقل‌هاى سَره از ناسره درباره سنّت نبوى.
این همه، نشانگر آن است که دست‌اندازى به دیگرگون‌سازى سنّت نبوى از همان روزگار پیامبر خدا آغاز شده بوده است. پیامبر صلى الله علیه و آله از یک سو هشدار مى‌دهد که بر او دروغ نبندند و از سوى دیگر، امّت را از این جریان فسادگستر، آگاه مى‌کند و در نهایت، ملاک‌هاى شناخت سره از ناسره را بدانها مى‌نمایانَد.
