دوست داشتن خداوند و تقرّب جُستن به او، از برترین و ارجمندترین آموزه‌هاى ادیان الهى، بویژه اسلام است. آموزه‌هاى نبوى در این باب، بسى دل‌انگیز و روح‌پرور است.
این باب، با «ترغیب به دوست‌داشتن خداوند» آغاز مى‌شود و با گزارش ریشه‌هاى محبّت، ادامه مى‌یابد. در فصل سوم نیز از این حقیقت سخن مى‌رود که چگونه و چه‌سان مى‌توان حبّ الهى را فرا چنگ آورد و با متخلّق شدن به چه خُلق و خوها و آراسته شدن به چه حالت‌ها و عمل کردن به چه امورى مى‌توان به «محبّت خداوند» دست یافت. عناوین این فصلِ بسیار خواندنى و دل‌نواز، با احادیث نبوى درباره «توبه» آغاز مى‌شود و با روایات درباره «اطاعت خداوند» ادامه مى‌یابد و عناوینى دیگر از جمله: مکارم اخلاق، محاسن اعمال، و در آخر، دوست‌داشتنى‌ترین چیزها نزد خداوند و دوست‌داشتنى‌ترینِ مردمان نزد خداوند و. . . معرّفى شده است. پایان‌بخش این فصل، تحلیلى است شایان توجّه با عنوان «معناى محبّت خداوند نسبت به بنده» ، درباره بیان چگونى محبّت خداوند نسبت به بنده، که این نعمت، پاکان و نیکان و رهروان حقیقت را گوارا باد! «هنیئا لأربابِ النَّعیمِ نَعیمُهُم!» .
در فصل چهارم، از موانع محبّت الهى سخن به میان آمده است و در فصل پنجم، نشانه‌ها و ویژگى‌هاى دوستان خداوند، گزارش شده است. در فصل ششم، ویژگى‌هاى محبوبان خدا و در فصل هفتم، آثار محبّت الهى بیان شده و عنوان فصل هشتم، «نزدیکى به خداوند» است.
