این باب، ویژه «قضا و قدر» است که با گزارش احادیث ضرورت ایمان به «تقدیر الهى» آغاز مى‌شود و با تبیین معناى «ایمان به تقدیر» ادامه مى‌یابد و آن گاه، نقش قضا و قدر در جهان: خلقت عالم، انسان. . . ، و نهى از «تکلّف در دانش و غور در قضا و قدر» و مقصود از آن، بررسى شده است.
نقش ایمان به تقدیر الهى در افعال انسان، در فصل سوم گزارش شده است، با تبیین معناى «أمر بین الأمرین» و نکوهش «قَدَریّه» و معناى دقیق آن. انواع قضا و
قدر و ویژگى‌هاى آن، در ادامه آمده است و آن گاه، «بَدا در قضا» و موجبات آن. سپس این که تقدیر سعادت و شقاوت چیست، با روایاتى از پیامبر صلى الله علیه و آله که این عنوان را تبیین مى‌کنند، در فصل هفتم آمده است، با گزارش احادیث نشانگر نقش انسان در حرکت و صیرورت او، و نیز زمینه‌ها و عوامل سعادت، چهره‌نمایى سعادتمندان و زمینه‌ها و بسترهاى شقاوت انسان و نشانه‌هاى شقاوت. رضا و خشنودى به قضاى الهى و آثار آن، فصول پایانى این باب است.
