در باب یکم، سخن از ایمان رفته است؛ شناخت ایمان، مفهوم ایمان، چگونگى و ابعاد آن. آن گاه، گزارش روایاتى است که نشانگر فرق میان اسلام و ایمان است و در پىِ آن، احادیثى بیانگر حقیقت ایمان و نشانه‌هاى آن با عناوینى چون: ملاک ایمان، بنیاد ایمان، اوج ایمان، استوارترین دستاویز ایمان، بزرگ‌ترین گونه‌هاى ایمان و شیرینى ایمان.
انسان مؤمن، باید به چه چیزهایى باور داشته باشد و حقایقى در عالم هست که اگر به آنها دل نبندد و آنها را در صفحه ذهن و زندگانى ننشاند، در ساحت ایمان خویش، رخنه افکنده است. در فصل دوم این باب، از آنچه یاد شد، سخن رفته است و آن گاه در فصل سوم، سخن از پایه‌ها و عوامل ایمان است و در نهایت، گزارش احادیثى که نشانگر «آفات ایمان» هستند و از جمله آنهاست: شرک، ظلم، غلو، و آزاررسانى به مؤمن و همسایه. فصل پنجم به مراتب ایمان پرداخته؛ و آن گاه در فصل ششم از این باب، «درجات ایمان» گزارش شده است و چگونگى دستیابى به قلّه ایمان. پس از آن، از آثار ایمان سخن رفته است و در نهایت، از والایى و عظمت آن. آن گاه از ویژگى‌هاى مؤمن: ویژگى‌هاىِ فردى، اجتماعى و عملى او، از جمله: حُسن خُلق، کرامت، مدارا، شکیبایى، عدالت، دفاع از ساحت جامعه اسلامى، اُنس با مؤمنان، سختکوشى در انجام دادن مسئولیت‌ها و. . . . با بحث درباره «یقین» ، در فصل هفتم، این باب به پایان مى‌رسد که در ضمن آن، احادیثِ نشانگر جایگاه یقین، تفسیر یقین، نشان اهل یقین و آثار یقین، گزارش شده است.
