164.امام على علیه السلام: هر چیزى که پخش کردن آن خوب نباشد، امانت است، هر چند پنهان داشتن آن، خواسته نشده باشد.
165.امام حسین علیه السلام: هر رازى، یک امانت است.
166.پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: هرگاه شخصى [با دیگرى] سخن بگوید، سپس اطراف خود را بپاید [که احتمالاً کسى دور و بَر او نباشد تا آن سخن را بشنود]، آن سخن، امانت است [و شنونده نباید آن را به کسى بگوید].
167.پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: هرگاه شخص سخنى بگوید و در حین گفتن آن، اطرافش را بپاید، آن سخن، امانت است.
168.پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: هر کس از مردى سخنى بشنود که آن مرد دلش نمى خواهد سخنش جایى بازگو شود، آن سخن، امانت است، هر چند پوشیده داشتن آن را از او نخواسته باشد.
169.پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: هر کس سخنى بگوید که دوست ندارد فاش شود، آن سخن، امانت است، اگر چه از شنونده اش نخواسته باشد آن را پنهان بدارد [و به کسى نگوید].
170.پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: آگاه باشید که از امانتدارى است! آگاه باشید که از خیانت است، این که مردى به برادرش سخنى بگوید و از او بخواهد پنهانش بدارد؛ امّا او آن را فاش سازد!
171.امام زین العابدین علیه السلام – در توصیف مؤمن -: امانتِ خود (راز دیگران) را به دوستانش نمى گوید.
172.رجال الکشّى – به نقل از اسلم، وابسته محمّد بن حنفیه -: با امام باقر علیه السلام نشسته و به زمزم تکیه داده بودم که محمّد بن عبد اللّه بن حسن ـ که کعبه را طواف مى کرد ـ، از برابر ما گذشت. امام باقر علیه السلام فرمود: «اسلم! این جوان را مى شناسى؟».
گفتم: آرى. او محمّد بن عبد اللّه بن حسن است.
فرمود: «زودا که او قیام کند و کشته شود و خونش هدر رود».
سپس فرمود: «این سخن را به هیچ کس مگو، چون در نزد تو امانت است».
173.ثواب الأعمال – به نقل از ابو هریره و ابن عبّاس -: پیامبر خدا، پیش از رحلتش براى ما سخنرانى کرد و این آخرین سخنرانى اى بود که در مدینه ایراد فرمود تا آن که به خداوند عز و جل پیوست… ایشان فرمود: «… هر کس مُرده اى را غسل دهد و در باره اش امانتدارى کند، به اِزاى هر مویى، ثواب آزاد کردن یک بنده برایش باشد، و صد درجه رفعت مى یابد».
عمر بن خطاب گفت: اى پیامبر خدا! چگونه در باره اش امانتدارى کند؟
فرمود: «عورت و عیب او را بپوشاند. اگر عورت و عیبش را نپوشانَد، مزدش بر باد مى رود و عیب و عورت خودش در دنیا و آخرت، آشکار مى گردد».
174.الکافى – به نقل از سعد بن طریف -: امام باقر علیه السلام فرمود: «هر کس مُرده اى را غسل دهد و در باره او امانتدارى کند، خداوند او را مى آمرزد».
گفتم: در باره اش امانتدارى کند، یعنى چه؟
فرمود: «آنچه [از او] مى بیند، بازگو نکند».
175.پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: به درون گورها منگرید؛ که آنها امانت اند، و تنها کسى باید [براى گذاشتن میّت در لَحَد] داخل گور شود که امانتدار باشد.
176.پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: روز قیامت، یکى از بزرگ ترین [خیانت ها در] امانت ها، نزد خدا این است که زن و شوهرى با هم خلوت کنند و مرد، راز او را [براى دیگران] فاش سازد.
177.پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: نیازها، امانت خدا در سینه هاى بندگان اند. پس هر که آنها را پوشیده بدارد [و نیازش را به کسى نگوید]، برایش عبادت نوشته مى شود، و هر که آنها را آشکار سازد، کسى که آنها را شنید، باید به او کمک کند.
178.پیامبر خدا صلی الله علیه وآله – به على علیه السلام -: اى على! حاجت، امانت خدا در نزد خلق اوست. پس هر که آن را پیش خود نگه دارد، خداوند، ثواب نمازگزار را به او مى دهد، و هر که آن را براى کسى که مى تواند حاجتش را برآورد، ابراز دارد و او برآورده نسازد، هر آینه، وى را کُشته است. با شمشیر یا سرنیزه یا تیر نکُشته؛ بلکه با جریحه دار کردن دلش، او را کُشته است.
179.پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: خداوند، فقر را در نزد مخلوقش به امانت نهاده است. پس هر که آن را نهان بدارد، خداوند به او پاداشى همانند پاداشِ روزه دار شب خیز مى دهد، و هر که آن را نزد کسى که مى تواند حاجتش را برآورد، ابراز دارد و او برآورده نسازد، در حقیقت، او را کُشته است. البته او را با شمشیر و سرنیزه اى نکُشته؛ بلکه با زخم زدن بر قلبش او را کُشته است.
180.پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: فقر، یک امانت است. پس هر که آن را پنهان نگه دارد، عبادت کرده است، و هر که آن را فاش سازد، [مسئولیت] آن را به گردن برادرانِ مسلمانش انداخته است.
181.تهذیب الأحکام – به نقل از حسین بن مختار -: به امام صادق علیه السلام گفتم: مردى شریکى دارد و برایش معلوم مى شود که آن شریک، در چیزى [از اموالش] به او خیانت کرده است. آیا مى تواند به اندازه اى که از مال او برداشته است، از مال وى بردارد، بدون آن که به او بگوید؟
فرمود: «چه قدر زشت! آن دو، در حقیقت، در امانت خداى متعال شریک شده اند، و من دوست دارم که اگر در این باره چیزى از او مشاهده کرد، آن را بر او بپوشاند [و به روى او نیاورد]، و دوست ندارم بدون اطّلاعش، از مال او چیزى بردارد.
