معاویة بن صخر بن حرب بن امیّة بن عبد شمس بن عبد مناف قُرَشى اموى، مادرش هند، دختر عُتبة بن ربیعة بن عبد شمس، همان زنِ جگرخوارى است که جسد حمزه، عموى پیامبر خدا را به دندان گَزید. وى 25 سال پیش از هجرت به دنیا آمد و همراه پدرش ابو سفیان، بارها با پیامبر خدا جنگید و سرانجام، در سال فتح مکّه در سال هشتم هجرى، به همراه پدرش [ابو سفیان] و برادرش یزید و مادرش [هند] اسلام آوردند. عمر، او را بر حکومت شام گماشت و همچنان در این مقام بود تا آن که عثمان، کشته شد و او خواهانِ خون وى از امیر مؤمنان على علیه السلام شد و با آن ایشان جنگید و پرچم دشمنى با على علیه السلام را برافراشت و لعنت فرستادن به آن بزرگوار را در میان مردم، رواج داد. از پیامبر خدا و امامام
معصوم علیهم السلام درباره معاویه و پدرش نکوهش‌ها و لعنت‌ها وارد شده است. معاویه، در 85 سالگى مُرد.
ر. ک: اُسد الغابة: ج 5 ص 211 ش 4577، العقد الفرید: ج 4 ص 336.
