قرآن
(و هر امّتى را فرستاده اى است. پس چون فرستاده شان بیاید، میانشان به عدالت، داورى شود و بر آنان ستم نرود).
(و در حقیقت، در میان هر امّتى فرستاده اى برانگیختیم [تا بگوید:] «خدا را بپرستید و از طاغوت، بپرهیزید»).
(ما تو را به حق، [به سِمَتِ] بشارتگر و هشدار دهنده، گسیل داشتیم. و هیچ امّتى نبوده است، مگر این که در آن، هشدار دهنده اى گذشته است).
([اى پیامبر!] تو فقط هشداردهنده اى، و براى هر قومى راه نمایى است).
(و به راستى، این گفتار را براى آنان، پى درپى و به هم پیوسته نازل ساختیم. امید که آنان، پند پذیرند).
حدیث
4. پیامبر خدا صلی الله علیه وآله ـ درباره ی این سخن خداوند متعال که: ([اى پیامبر!] تو فقط هشداردهنده اى، و براى هر قومى راه نمایى است) ـ: من هشدار دهنده ام و على، راه نماست، و هر امامى، راه نماى نسلى است که در میان آنهاست.
5. امام على علیه السلام: خداوند پاک، هرگز آفریدگان خویش را از وجود پیامبرى فرستاده یا کتابى آسمانى یا حجّتى قاطع و یا راهى استوار، بى بهره نگذاشته است؛ فرستادگانى که نه اندک بودنِ شمارشان، آنان را [در انجام دادن وظیفه شان] سست گردانید و نه فراوانىِ مخالفانشان. براى پیامبر پیشین، نام پیامبرِ پس از او بُرده مى شده و پیامبر گذشته، پیامبر آینده را معرّفى مى کرده است.
6. امام على علیه السلام: خداوند، پس از آن که جان او (آدم علیه السلام) را گرفت، مردم را از وجود حجّتى که بر خداوندگارىِ او بر آنان تأکید کند و ایشان را به شناخت او برسانَد، تهى نگذاشت؛ بلکه نسلى از پىِ نسلى با حجّت هایى که از زبان پیامبران برگزیده اش و امانتداران پیام هاى خویش فرستاد، به مردم رسیدگى کرد، تا آن که با پیامبر ما محمّد صلی الله علیه وآله حجّت او تمام شد.
ر. ک: همین دانش نامه: ج 6 ص 253 (امامت / پژوهشى درباره ی استمرار امامت).
