قرآن
([یاد کن] روزى را که هر گروهى را با پیشوایشان فرا مى خوانیم. پس هر کس کارنامه اش را به دست راستش دهند. آنان، کارنامه ی خود را مى خوانند و به قدر نخک هسته ی خرمایى به آنها ستم نمى شود؛ و هر که در این [دنیا] کور [دل] باشد، در آخرت [هم] کور [دل] و گم راه تر خواهد بود).
حدیث
278. امام حسین علیه السلام ـ درباره ی این سخن خداوند عز و جل: ([یاد کن] روزى را که هر گروهى را با پیشوایشان، فرا مى خوانیم) ـ: یک پیشوا، آنان را به هدایتْ خوانده و [گروهى از] آنها دعوتش را پذیرفته اند و یک پیشوا، آنان را به گم راهى فراخواند و [گروهى دیگر از] آنها دعوتش را پذیرفته اند. آنان، در بهشت اند و اینان در آتش. این، معناى سخن خداوند عز و جل است که: (گروهى در بهشت اند و گروهى در آتش).
ر. ک: همین دانش نامه: ج 6 ص 311 (امامت / فصل پنجم: شناخت امام / وجوب شناخت پیشوایان هدایت).
