قرآن
(و به یقین، ما به سوى امّت هایى که پیش از تو بودند، [پیامبرانى] فرستادیم و آنان را به تنگىِ معیشت و بیمارى دچار ساختیم، تا به زارى و خاکسارى درآیند. پس چرا هنگامى که عذاب ما به آنان رسید، تضرّع نکردند؟ ولى [حقیقت این است که] دل هایشان سخت شده و شیطان، آنچه را انجام مى دادند، برایشان آراسته است. پس چون آنچه را که بدان پند داده شده بودند، فراموش کردند، درهاى هر چیزى [از نعمت ها] را بر آنان گشودیم، تا هنگامى که به آنچه داده شده بودند، شاد گردیدند. ناگهان، [گریبان] آنان را گرفتیم و یکباره، نومید شدند).
حدیث
64. امام على علیه السلام: به خدا سوگند که هرگز، مردمى در زندگى پُر ناز و نعمتى نبوده اند و آن نعمت ها از آنان به زوال نیامده است، مگر به سبب گناهانى که مرتکب شدند؛ چرا که خداوند، نسبت به بندگان، ستمکار نیست. اگر مردم، آن گاه که بلاها و کیفرها بر آنان فرود مى آید و نعمت ها از دستشان مى رود، با نیّت هاى راستین و دل هاى واله به پروردگارشان پناه ببرَند، بى گمان، هر گریخته اى را به آنان بازگردانَد و هر تباهى را برایشان اصلاح مى کند.
