حدیث ثقلین، در حقیقت، یکى از ادلّه امامت و غیبت امام مهدى علیه السلام نیز هست.
این مدّعا با بیان یک مقدّمه قابل اثبات است. بر اساس این حدیث، همان گونه که متن قرآن تا قیامت باقى خواهد ماند، یکى از امامان اهل بیت علیه السلام نیز تا قیامت، حیات خواهد داشت و در کنار قرآن خواهد بود.
در متن حدیث ثقلین، سه قرینه وجود دارد که به روشنى بر این مدّعا دلالت مى کند:
الف- جمله «إنِّى تارِکٌ فیکُم الثَّقَلَینِ». بى تردید، خطاب در این جمله، اختصاص به اصحاب پیامبر صلى الله علیه و آله ندارد؛ بلکه شامل همه امّت اسلامى تا قیامت مى گردد. در غیر این صورت، «لَن تَضِلُّوا» و «حَتَّى یَرِدا عَلَىَّ الحَوضَ» بى معنا خواهند بود.
بنا بر این، یکى از اهل بیت پیامبر صلى الله علیه و آله، باید تا قیامت حیات داشته باشد تا جمله «إنِّى تارِکٌ…» صادق باشد.
ب- جمله ی «إن تَمَسَّکتُم بِهِما لَن تَضِلُّوا». این جمله، قرینه دیگرى بر استمرار امامتِ یکى از اهل بیت علیهم السلام براى همیشه است؛ زیرا اگر یکى از آنان تا قیامت در کنار قرآن نباشد، وجوب استمرار تمسّک به اهل بیت علیهم السلام بى معنا خواهد بود.
ج- جمله ی «لَن یَفتَرِقا حَتَّى یَرِدا عَلَىَّ الحَوضَ». این جمله در کنار دو جمله گذشته، بر این مطلب دلالت دارد که همان کسانى که پیامبر صلى الله علیه و آله آنها را در میان امّت تا قیامت به جاى خود گذاشته و تمسّک به آنها را توصیه نموده است، تا قیامت از قرآن جدا نخواهند شد.
