265. امام باقر علیه السلام: از [اجراى] حدود الهى، کسى جز امام نمى تواند گذشت کند؛ امّا حدّى که مربوط به حقّ مردم است، باکى نیست که غیر امام (صاحب حق) آن را ببخشد.
266. امام هادى علیه السلام- در پاسخ مسائلى که یحیى بن اکثم پرسید و یکى از سؤالاتش این بود: مردى که اقرار به لواط کرده، آیا حد مى خورد یا حدّش بخشوده مى شود؟-:… مردى که خود اعتراف به لواط کرده باشد، نیازى نیست که گواه بر او اقامه شود. او خود، داوطلبانه اعتراف کرده است و در این صورت، امامِ منصوب از جانب خدا، همان گونه که حق دارد از جانب خداوند مجازات کند، حق دارد از جانب خدا منّت نهد [و ببخشد]. مگر نشنیده اى این سخن خداوند را که: «این، بخشش ماست. [آن را] بى شمار ببخش، یا نگاه بدار»؟!
267. تهذیب الأحکام- به نقل از یکى از اهل بیت علیهم السلام-: مردى نزد امیر مؤمنان علیه السلام آمد و اعتراف به دزدى کرد. امیر مؤمنان علیه السلام به او فرمود: «آیا بلدى چیزى از کتاب خدا بخوانى؟».
مرد گفت: آرى، سوره ی بقره را.
فرمود: «دستت را به سوره ی بقره بخشیدم».
اشعث گفت: آیا حدّى از حدود خدا را وا مى نهى؟
فرمود: «تو چه مى دانى که این چیست؟! هر گاه گواه آورده شود، امام حق ندارد ببخشد؛ امّا هر گاه کسى، خود، اقرار کند، اختیار آن با امام است که اگر خواست، مى بخشد و اگر خواست، [دست را] قطع مى کند».
