قرآن
(خداوند، به کسانى از شما که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده اند، وعده داده است که حتماً آنان را در این سرزمین، جانشین [خود] قرار دهد، همان گونه که کسانى را که پیش از آنان بودند، جانشین [خود] قرار داد، و آن دینى را که برایشان پسندیده است، به سودشان مستقر مى کند و بیمشان را به ایمنى مبدّل مى گردانَد، [تا] مرا عبادت کنند و چیزى را با من، شریک نگردانند؛ و هر کس پس از آن به کفر گراید، آنان اند که نافرمان اند).
(او کسى است که پیامبرش را با هدایت و دین درست فرستاد تا آن را بر هر چه دین است، پیروز گردانَد، هر چند مشرکان، خوش نداشته باشند).
(اوست کسى که پیامبر خود را به [قصد] هدایت، با آیین درست، روانه ساخت، تا آن را بر تمام ادیان، پیروز گردانَد و گواه بودن خدا، کفایت مى کند).
حدیث
270. امام على علیه السلام ـ از سخنان ایشان در یکى از احتجاج هایش ـ: و امّت، بدرفتارى اى را که سومى (عثمان) از خود نشان داد، تاب نیاورد و به کُشتن او شتافت. این جنایت او (عثمان)، راه را بر کسانى که در ستمگرى و کفر و نفاق، با عثمان و حامیان او هم داستان بودند (معاویه و رهروانش)، گشود و سعى کردند که همچون آنان، بر امّت، استیلا یابند.
این همه، از آن روست تا مهلتى که خداوند به دشمنش ابلیس داد، تحقّق پیدا کند، تا آن که مُهلت مقرّر، به سر آید و گفتار [خدا] درباره ی کافران، محقَّق گردد و وعده ی درستى که خداوند در کتابش بیان فرموده است، نزدیک شود که مى فرماید: (خداوند، به کسانى از شما که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده اند، وعده داده است که حتماً آنان را در این سرزمین، جانشین [خود] قرار دهد، همان گونه که کسانى را که پیش از آنان بودند، جانشین [خود] قرار داد) و این [جانشینى]، زمانى است که از اسلام، جز نامش و از قرآن، جز خطّش باقى نَمانَد و صاحب الأمر، با روشن شدن عذر او در این باره، غایب شود؛ زیرا فتنه، دل ها را فراگرفته است، به طورى که نزدیک ترینِ مردم به او، دشمن ترینِ آنان نسبت به وى باشند. در این هنگام، خداوند، او را با سپاهیانى که شما آنها را نمى بینید، تأیید و حمایت کند و دین پیامبرش را [به دست او]، بر همه ی دین ها چیره گردانَد، هر چند مشرکان نخواهند.
271. امام زین العابدین علیه السلام ـ درباره ی آیه ی شریف: (خدا به کسانی از شما که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده اند، وعده داده است که حتماً آنان را در این سرزمین، جانشین [خود] قرار دهد، همان گونه که کسانی را که پیش از آنان بودند، جانشین [خود] قرار داد و آن دینی که برایشان پسندیده است، به سودشان مستقر کند) ـ: به خدا سوگند که اینان، شیعیان ما اهل بیت اند. خداوند، این [وعده ی خود] را به دست مردى از ما برایشان به انجام مى رساند. او مهدىِ این امّت است؛ همو که پیامبر خدا درباره اش فرمود: «اگر از عمر دنیا فقط یک روز باقى مانده باشد، خداوند، آن روز را چندان دراز مى گردانَد تا مردى از خاندان من ـ که همنام من است ـ، بر سرِ کار آید و زمین را از عدل و داد بیاکَنَد، همچنان که از ستم و بیداد، آکَنْده شده است».
272. امام صادق علیه السلام ـ درباره ی آیه ی شریف: (خدا به کسانى از شما که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده اند، وعده داده است که حتماً، آنان را در این سرزمین، جانشین [خود] قرار دهد، همان گونه که کسانى را که پیش از آنان بودند، جانشین [خود] قرار داد و آن دینى را که برایشان پسندیده است، به سودشان مستقر کند و بیمشان را به ایمنى مبدّل گردانَد، [تا] مرا عبادت کنند و چیزى را با من شریک نگردانند) ـ: این آیه، درباره ی قائم علیه السلام و یاران او نازل شده است.
273. امام صادق علیه السلام ـ درباره ی این سخن خداى متعال که: (او کسی است که پیامبرش را با هدایت و دین درست، فرستاد تا آن را بر هرچه دین است، پیروز گَردانَد، هر چند مشرکان، خوش نداشته باشند) ـ: به خدا سوگند، تأویل این آیه، هنوز نازل نشده است و نازل نمى شود تا آن که قائم علیه السلام ظهور کند. هر گاه قائم علیه السلام ظهور کرد، تمام آنان که به خداى بزرگ، کافرند، و به امام، مشرک، از ظهور او ناخشنود مى شوند. حتى اگر در دل صخره اى، کافر یا مشرکى باشد، آن صخره مى گوید: «اى مؤمن! در دل من، یک کافر وجود دارد. پس مرا بشکن و او را بُکش».
274. امام صادق علیه السلام ـ درباره ی این سخن خدای متعال ـ: (او کسی است که پیامبرش را با هدایت و دین درست، فرستاد تا آن را بر هرچه دین است، پیروز گردانَد، هر چند مشرکان خوش نداشته باشند) ـ: هر گاه قائم علیه السلام ظهور کند، هیچ مشرکِ به خدای بزرگ و هیچ کافری نیست، مگر این که از ظهور او ناخشنود باشد.
275. پیامبر خدا صلی الله علیه وآله: این امّت را به ارجمندى و سربلندى و دیندارى و پیروزى و قدرت یافتن در روىِ زمین، مژده باد!… پس هر کس از ایشان که کار آخرت را براى دنیا انجام دهد، او را در آخرت، نصیبى نخواهد بود.
