100. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:
همانا خداوند، انسان هاى تندخوى گردن کلفت بى خیر را که در بازارها هیاهو به راه مى اندازند و در شب، مُردار و در روز، الاغ و در کار دنیا دانا و در کار آخرت، نادان اند، دشمن مى دارد.
101. امام على علیه السلام:
بپرهیز از هر گفتار و کردارى که به تباهى آخرت و دین، مى انجامد.
102. امام على علیه السلام:
مؤمن نیست کسى که به اصلاح مَعادش اهتمام نورزد.
103. امام على علیه السلام:
تباه کردن مَعاد، از بدبختى است.
104. امام على علیه السلام:
کسى که براى آخرت کار نکند، به آرزویش نمى رسد.
105. امام على علیه السلام:
چه زیانکار است کسى که او را در آخرت، بهره اى نیست!
106. امام على علیه السلام:
شما را چه مى شود که به اندک چیزى از دنیا که به دست مى آورید، شادمان مى شوید؛ ولى از دست دادن بسیارى از آخرت، شما را اندوهگین نمى سازد؟! و اندکِ دنیا که از دستتان مى رود، شما را ناراحت و بى تاب مى سازد، چندان که این بى تابى در چهره هاى شما و در ناشکیبایى تان بر آنچه از شما گرفته شده است، آشکار مى گردد. گویى دنیا اقامتگاه دائمى شماست و کالایش برایتان ماندگار است!
107. امام على علیه السلام:
خداوند سبحان، شما را به سوى سراى ماندگارى و اقامتگاه جاودانى و نعمت ها و همسایگى با پیامبران و نیک بختان فرا خوانْد و شما نافرمانى کردید و روى گرداندید؛ امّا دنیا شما را به اقامتگاه بدبختى و جایگاه نیستى و انواع گرفتارى ها و رنج ها فرا خوانْد و شما اطاعت کردید و از یکدیگر پیشى گرفتید و شتافتید!
108. امام صادق علیه السلام – در دعا -:
پروردگارا! دعوتگرانِ دنیا مرا فرا خواندند و من سراسیمه دعوت آنان را پذیرفتم و داوطلبانه اطاعتشان کردم؛ و دعوتگرانِ آخرت مرا فرا خواندند و من درنگ کردم و در پذیرفتن دعوت آنان و شتافتن به سوى آنان کُندى ورزیدم، چنان که [بر عکس] به سوى دعوتگران دنیا و خس و خاشاک و علف هاى خشکیده ی نابود شونده ی آن (متاع پوچ و بى ارزش دنیا) و سراب از بین رفتنى اش، شتاب کردم.
