قرآن
(و ما این کتاب (قرآن) را به حق، به سوى تو فرو فرستادیم، در حالى که تصدیق کننده ی کتاب هاى پیشین و حاکم بر آنهاست. پس میان آنان، بر اساس آنچه خدا نازل کرده، حکم کن و از هوس هایشان [با دور شدن] از حقّى که به سوى تو آمده، پیروى مکن. براى هر یک از شما [امّت ها]، شریعت و راه روشنى قرار داده ایم و اگر خدا مى خواست، شما را یک امّت قرار مى داد؛ ولى [خواست] تا شما را در آنچه به شما داده است، بیازماید. پس در کارهاى نیک، بر یکدیگر پیشى بگیرید. بازگشت [همه] شما به سوى خداست. آن گاه، درباره ی آنچه در آن اختلاف مى کردید، آگاهتان خواهد کرد).
(و اگر خدا مى خواست، قطعاً آنان را امّتى یگانه مى گردانید؛ لیکن هر که را بخواهد، به رحمت خویش وارد مى سازد و ستمگران، نه یارى دارند و نه یاورى).
حدیث
10. امام على علیه السلام: شما، در حقیقت برادران دینى هستید. آنچه میان شما جدایى افکنده، چیزى نیست، جز پلیدىِ درون ها و بدى نیّت ها. نه همیارى مى کنید، و نه براى یکدیگر خیرخواهى مى کنید، نه به هم بخشش مى کنید، و نه به هم مهر مى ورزید.
11. امام على علیه السلام: اگر نادان خاموش مى مانْد، میان مردم، اختلاف پدید نمى آمد.
12. امام على علیه السلام ـ آن گاه که در حضور او از تفاوت آدمیان با یکدیگر، سخن به میان آمد ـ: تفاوت میان آدمیان، ریشه در گِل [و سرشت] آنان دارد، بدین سان که آنان، قطعه اى [مرکّب] از زمین شور و شیرین، و خاک درشت و نرم بودند. بنابراین، برحَسَب نزدیک بودن زمینشان به یکدیگر با هم نزدیک اند و به اندازه ی جدایى زمینشان از یکدیگر، با هم متفاوت اند. پس بسا افراد خوش سیماى کم خِرد، و بلندقامتِ کوتاه همّت، و پاک کِردارِ زشت روى، و کوتاه قامتِ ژرف اندیش و بَسا افراد خوش نهادى که گاه برخلاف طبیعتشان، رفتار ناخوشایندى از آنان سر مى زنَد، و بسا سرگشته خِرَدِ پریشانْ دل و بسا سخنورِ تیزدل!
