6 / 1
میزانُ مَنزِلَةِ العَبدِ عِندَ اللهِ
1907 . رسول الله صلى الله علیه و آله: مَن کانَ یُحِبُّ أن یَعلَمَ مَنزِلَتَهُ عِندَ اللهِ فَلیَنظُر کَیفَ مَنزِلَةُ اللهِ عِندَهُ؛ فَإِنَّ اللهَ یُنزِلُ العَبدَ مِنهُ حَیثُ أنزَلَهُ مِن نَفسِهِ.(1)
1908 . عنه صلى الله علیه و آله: مَن أحَبَّ أن یَعلَمَ ما لَهُ عِندَ اللهِ فَلیَعلَم ما للهِ‌ِ عِندَهُ.(2)
6 / 2
المَحَبَّةُ عِندَ أحِبّاءِ اللهِ
1909 . رسول الله صلى الله علیه و آله: إذا أحَبَّ اللهُ العَبدَ نادى جِبریلَ: «إنَّ اللهَ یُحِبُّ فُلانا فَأَحبِبهُ»، فَیُحِبُّهُ جِبریلُ فَیُنادی جِبریلُ فی أهلِ السَّماءِ: «إنَّ اللهَ یُحِبُّ فُلانا فَأَحِبّوهُ»، فَیُحِبُّهُ أهلُ السَّماءِ، ثُمَّ یوضَعُ لَهُ القَبولُ فِی الأَرضِ.(3)
6 / 1
معیارِ منزلت بنده در نزد خدا
1907 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هر که دوست دارد بداند نزد خدا چه موقعیتى دارد، به موقعیت خدا نزد خودش توجّه کند؛ زیرا خدا، بنده را در همان جایگاهى مى‌نهد که او خدا را نزد خود، در چنان جایگاهى نهاده است
1908 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هر که دوست دارد بداند که نزد خدا چه موقعیتى دارد، ببیند که خدا نزد او چه موقعیتى دارد
6 / 2
محبوب شدن در میان دوستان خدا
1909 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هر گاه خداوند بنده را دوست بدارد، به جبرئیل ندا مى‌کند: «خداوند، فلانى را دوست دارد پس او را دوست داشته باش» .
در نتیجه، جبرئیل دوستش مى‌دارد پس از آن، جبرئیل در میان آسمانیان ندا مى‌کند: خداوند، فلانى را دوست دارد پس دوستش بدارید.
در نتیجه، آسمانیان دوستش مى‌دارند آن گاه، زمینه مقبولیت او در زمین فراهم مى‌شود
1910 . عنه صلى الله علیه و آله: إذا أحَبَّ اللهُ عَبدا قَذَفَ حُبَّهُ فی قُلوبِ المَلائِکَةِ، وإذا أبغَضَ اللهُ عَبدا قَذَفَ بُغضَهُ فی قُلوبِ المَلائِکَةِ، ثُمَّ یَقذِفُهُ فی قُلوبِ الآدَمِیِّینَ.(4)
1911 . عنه صلى الله علیه و آله: إنَّ المِقَةَ مِنَ اللهِ، واُلقِیَت مِنَ السَّماءِ، فَإِذا أحَبَّ اللهُ عَبدا قالَ لِجِبریلَ: إنّی اُحِبُّ فُلانا، فَیُنادی جِبریلُ: إنَّ اللهَ عز و جل یَمِقُ یَعنی: یُحِبُّ فُلانا، فَأَحِبّوهُ، فَیُنزِلُ لَهُ المَحَبَّةَ فِی الأَرضِ.(5)
1912 . عنه صلى الله علیه و آله: إذا أحَبَّ اللهُ عَبدا مِن اُمَّتی قَذَفَ فی قُلوبِ أصفِیائِهِ وأرواحِ مَلائِکَتِهِ وسُکّانِ عَرشِهِ مَحَبَّتَهُ لِیُحِبّوهُ، فَذلِکَ المُحِبُّ حَقّا، طوبى لَهُ، ولَهُ شَفاعَةٌ عِندَ اللهِ یَومَ القِیامَةِ.(6)
6 / 3
الاُنسُ بِاللهِ
1913 . الدعوات: وعَنهُ [أی رَسولِ اللهِ صلى الله علیه و آله]: یا رَبِّ، وَدَدتُ أنّی أعلَمُ مَن تُحِبُّ مِن عِبادِکَ فَاُحِبُّهُ.
قالَ عز و جل: إذا رَأَیتَ عَبدی یُکثِرُ ذِکری فَأَنَا أذِنتُ لَهُ فی ذلِکَ، وأنَا اُحِبُّهُ، وإذا رَأَیتَ عَبدی لا یَذکُرُنی فَأَنَا حَجَبتُهُ عَن ذلِکَ، وأنَا أبغَضتُهُ.(7)
1910 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هر گاه خداوند، بنده‌اى را دوست بدارد، محبّتش را در دل‌هاى فرشتگان مى‌افکند و هر گاه بنده‌اى را دشمن بدارد، دشمنى‌اش را در دل‌هاى فرشتگان و سپس در دل‌هاى انسان‌ها مى‌افکند
1911 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: محبّت از خداست و از آسمان فرو افتاده است از این رو، هر گاه خداوند عز و جل بنده‌اى را دوست بدارد، به جبرئیل مى‌گوید: «من، فلانى را دوست دارم» .
پس جبرئیل ندا مى‌کند: خداوند عز و جل فلانى را دوست دارد پس دوستش بدارید.
پس از آن، محبّتش را به سوى زمین فرود مى‌آورد
1912 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هر گاه خداوند، بنده‌اى از امّتم را دوست بدارد، محبّتش را در دل‌هاى برگزیدگانش و در جان‌هاى فرشتگان و ساکنان عرشش مى‌افکند تا دوستش بدارند چنین کسى، به حقیقت، دوستدار است خوشا به حالش! او در روز قیامت، نزد خداوند، حقّ شفاعت دارد
6 / 3
اُنس با خدا
1913 . الدعوات: و از او (یعنى پیامبر خدا) است [که گفت:] پروردگارا! دوست داشتم بدانم کدام بنده‌ات را دوست مى‌دارى، تا دوستش بدارم.
خداوند فرمود: «هر گاه دیدى بنده‌اى بسیار مرا یاد مى‌کند، [بدان که] من به او اجازه یاد خود را داده‌ام و من، او را دوست دارم؛ امّا هر گاه دیدى بنده‌ام مرا یاد نمى‌کند، [بدان که]من او را از آن باز داشته‌ام و من، او را دشمن مى‌دارم» .
1914 . رسول الله صلى الله علیه و آله: عَلامَةُ حُبِّ اللهِ حُبُّ ذِکرِ اللهِ، وعَلامَةُ بُغضِ اللهِ بُغضُ ذِکرِ اللهِ.(8)
1915 . عنه صلى الله علیه و آله فی دُعاءِ الجَوشَنِ الکَبیرِ : یا أنیسَ الذّاکِرینَ.(9)
1916 . عنه صلى الله علیه و آله أیضا : یا أنیسَ مَن لا أنیسَ لَهُ.(10)
6 / 4
الحِمیَةُ مِنَ الدُّنیا
1917 . رسول الله صلى الله علیه و آله: إذا أحَبَّ اللهُ عَبدا حَماهُ الدُّنیا؛ کَما یَظَلُّ أحَدُکُم یَحمی سَقیمَهُ الماءَ.(11)
1918 . عنه صلى الله علیه و آله: إنَّ اللهَ عز و جل یُعطِی الدُّنیا مَن یُحِبُّ ومَن لا یُحِبُّ، ولا یُعطِی الدّینَ إلّا لِمَن أحَبَّ؛ فَمَن أعطاهُ اللهُ الدّینَ فَقَد أحَبَّهُ.(12)
6 / 5
الاِبتِلاءُ بِعَظیمِ البَلاءِ
1919 . رسول الله صلى الله علیه و آله: إذا أحَبَّ اللهُ عَبدا اِبتَلاهُ بِعَظیمِ البَلاءِ، فَمَن رَضِیَ فَلَهُ عِندَ اللهِ الرِّضى، ومَن سَخَطَ البَلاءَ فَلَهُ عِندَ اللهِ السَّخَطُ.(13)
1920 . عنه صلى الله علیه و آله: إنَّ عِظَمَ الجَزاءِ مَعَ عِظَمِ البَلاءِ، وإنَّ اللهَ إذا أحَبَّ قَوما اِبتَلاهُم، فَمَن رَضِیَ فَلَهُ الرِّضا، ومَن سَخَطَ فَلَهُ السَّخَطُ.(14)
1914 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: نشانه دوستى خدا، دوست داشتن یاد خداست و نشانه دشمنى با خدا، دشمنى با یاد خداست
1915 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله در دعاى «جوشن کبیر» : اى همدمِ یاد کنندگانت!
1916 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله در دعاى «جوشن کبیر» : اى همدمِ کسى که همدمى ندارد!
6 / 4
پرهیز از دنیا
1917 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هر گاه خدا، بنده‌اى را دوست بدارد، او را از دنیا مى‌پرهیزانَد، همان گونه که یکى از شما بیمار خود را از آب مى‌پرهیزانَد
1918 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: خداوند، دنیا را هم به کسى مى‌دهد که دوست دارد و هم به کسى که دوست ندارد؛ امّا دین را جز به کسى که دوست دارد، نمى‌دهد پس هر که خداوند به وى دین داده، دوستش داشته است
6 / 5
مبتلا شدن به بلاى بزرگ
1919 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هر گاه خداوند عز و جل بنده‌اى را دوست بدارد، او را به گرفتارى و مصیبتى بزرگ، مبتلا مى‌کند پس اگر آن بنده راضى گشت، بهره‌اش نزد خداوند، رضایت است و اگر ناخشنود گشت، بهره‌اش نزد خداوند، ناخشنودى است
1920 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: بزرگىِ پاداش، همراه بزرگىِ بلاست خداوند، هر گاه مردمى را دوست بدارد، مبتلایشان مى‌کند پس هر که خشنود گشت، بهره‌اش خشنودى است و هر که ناخشنود گشت، بهره‌اش ناخشنودى است
1921 . عنه صلى الله علیه و آله: إنَّ اللهَ عز و جل إذا أحَبَّ قَوما اِبتَلاهُم، فَمَن صَبَرَ فَلَهُ الصَّبرُ، ومَن جَزِعَ فَلَهُ الجَزَعُ.(15)
1922 . عنه صلى الله علیه و آله: إذا أحَبَّ اللهُ عَبدا اِبتَلاهُ، فَإِن صَبَرَ اجتَباهُ، فَإِن رَضِیَ اصطَفاهُ.(16)
1923 . عنه صلى الله علیه و آله: إنَّ اللهَ تَعالى إذا أحَبَّ عَبدا اِبتَلاهُ، فَإِذَا ابتَلاهُ فَصَبَرَ کافَأَهُ.(17)
1924 . عنه صلى الله علیه و آله: إذا أحَبَّ اللهُ عَبدا ألصَقَ بِهِ البَلاءَ؛ فَإِنَّ اللهَ عز و جل یُریدُ أن یُصافِیَهُ.(18)
1925 . عنه صلى الله علیه و آله: یَقولُ البَلاءُ کُلَّ یَومٍ: إلى أینَ أتَوَجَّهُ؟ فَیَقولُ اللهُ تَعالى: إلى أحبابی واُولی طاعَتی، أبلو بِکَ أخبارَهُم، وأختَبِرُ بِکَ صَبرَهُم، واُمَحِّصُ بِکَ ذُنوبَهُم، وأرفَعُ بِکَ دَرَجاتِهِم.(19)
1926 . عنه صلى الله علیه و آله: إنَّ اللهَ عز و جل إذا أحَبَّ عَبدا اِبتَلاهُ؛ لِیَسمَعَ صَوتَهُ.(20)
1927 . عنه صلى الله علیه و آله: إذا أحَبَّ اللهُ عز و جل عَبدا صَبَّ عَلَیهِ البَلاءَ صَبّا، وثَجَّهُ عَلَیهِ ثَجّا فَإِذا دَعَا العَبدُ قالَ جِبریلُ: أی رَبِّ، اِقضِ حاجَتَهُ؟ فَیَقولُ تَعالى: دَعهُ؛ فَإِنّی اُحِبُّ أن أسمَعَ صَوتَهُ فَإِذا دَعا، یَقولُ عز و جل: لَبَّیکَ عَبدی، وعِزَّتی لا تَسأَلُنی شَیئا إلّا اُعطیکَ، ولا تَدعونی بِشَیءٍ إلَا استَجَبتُ، فَإِمّا أن اُعَجِّلَ لَکَ، وإمّا أن أدَّخِرَ لَکَ أفضَلَ مِنهُ.(21)
1921 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: خداوند عز و جل هر گاه مردمى را دوست بدارد، آنان را مبتلا مى‌کند پس هر که شکیبایى کند، بهره‌اش شکیبایى است و هر که بى‌تابى کند، بهره‌اش بى‌تابى است
1922 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هر گاه خداوند، بنده‌اى را دوست بدارد، او را مبتلا مى‌کند پس اگر شکیبایى کرد، او را برمى‌گزیند و اگر خشنود گشت، او را ویژه خود مى‌گردانَد
1923 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: خداوند متعال، هر گاه بنده‌اى را دوست بدارد، او را مبتلا مى‌کند و اگر او را مبتلا کرد و او شکیبایى کرد، پاداشش مى‌دهد
1924 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: خداوند عز و جل هر گاه بنده‌اى را دوست بدارد، بلا (گرفتارى) را به او مى‌پیوندد؛ زیرا خداوند مى‌خواهد او را خالص سازد
1925 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: بلا، هر روز مى‌گوید: به کدام سو بروم؟
آن گاه، خداوند متعال مى‌فرماید: «به سوى دوستان و فرمانبَرانم با تو کارهایشان را آشکار مى‌کنم، با تو شکیبایى‌شان را مى‌آزمایم، با تو گناهانشان را پاک مى‌کنم و با تو بر منزلت آنان مى‌افزایم» .
1926 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: خداوند عز و جل، هر گاه بنده‌اى را دوست بدارد، او را مبتلا مى‌کند تا صداى [دعاى] او را بشنود
1927 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هر گاه خداوند عز و جل بنده‌اى را دوست بدارد، بلا را سخت بر سرِ او سرازیر مى‌کند و آن را سخت بر او مى‌بارد پس چون بنده دعا کند، جبرئیل مى‌گوید: پروردگارا! حاجتش را برآور.
امّا خداوند متعال مى‌گوید: «او را رها کن، که من دوست دارم صدایش را بشنوم» .
و چون دعا کند، خداوند عز و جل مى‌گوید: «بنده‌ام! لبّیک! به عزّتم سوگند که هر چه از من بخواهى، به تو عطا مى‌کنم و هر چه دعا کنى، اجابت مى‌نمایم؛ [بدین معنا که]یا آن را زود برایت برمى‌آورم و یا بهتر از آن را برایت ذخیره مى‌کنم» .
1928 . عنه صلى الله علیه و آله: إنَّ اللهَ إذا أحَبَّ عَبدا أتحَفَهُ بِواحِدَةٍ مِن ثَلاثٍ: إمّا حُمّىً أو رَمَدٍ أو صُداعٍ.(22)
1929 . الدعوات: قال [النَّبیُّ صلى الله علیه و آله]: إذا أحَبَّ اللهُ عَبدا اِبتَلاهُ، فَإِذا أحَبَّهُ اللهُ الحُبَّ البالِغَ اقتَناهُ قالوا: ومَا اقتِناؤُهُ؟ قالَ: ألّا یَترُکَ لَهُ مالاً ولا وَلَدا.(23)
6 / 6
النَّوادِر
1930 . رسول الله صلى الله علیه و آله: إذا أحبَبتُم أن تَعلَموا ما لِلعَبدِ عِندَ اللهِ فَانظُروا ما یَتبَعُهُ مِنَ النّاسِ.(24)
1931 . عنه صلى الله علیه و آله: إذا أحَبَّ اللهُ تَعالى عَبدا نَصَبَ فی قَلبِهِ نائِحَةً مِنَ الخَوفِ.(25)
1932 . عنه صلى الله علیه و آله: إذا أحَبَّ اللهُ عَبدا نَصَبَ فی قَلبِهِ نائِحَةً مِنَ الحُزنِ؛ فَإِنَّ اللهَ یُحِبُّ کُلَّ قَلبٍ حَزینٍ.(26)
1933 . عنه صلى الله علیه و آله: إذا أحَبَّ اللهُ تَعالى عَبدا نَکَتَ فی قَلبِهِ نُکتَةً بَیضاءَ، وفَتَحَ مَسامِعَ قَلبِهِ، ووَکَّلَ بِهِ مَلَکا یُسَدِّدُهُ.(27)
1928 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: خداوند، هر گاه بنده‌اى را دوست بدارد، یکى از این سه [بلا] را به او ارمغان خواهد داد: یا تب، یا چشم درد، و یا سر درد
1929 . الدعوات: [پیامبر خدا] فرمود: «هر گاه خداوندْ بنده‌اى را دوست بدارد، مبتلایش مى‌کند و چون او را بسیار دوست بدارد، او را [براى خود]برمى‌گیرد» .
پرسیدند: چگونه او را برمى‌گیرد؟
فرمود: «نه مالى برایش مى‌گذارد و نه فرزندى» .
6 / 6
گوناگون
1930 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: اگر دوست داشتید بدانید که بنده چه جایگاهى نزد خدا دارد، ببینید مردم چه نظرى درباره‌اش دارند
1931 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هر گاه خداوند متعال، بنده‌اى را دوست بدارد، مویه‌گرى از ترس [خدا]را در قلبش قرار مى‌دهد
1932 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هر گاه خداوند متعال بنده‌اى را دوست بدارد، مویه‌گرى از اندوه [امور اُخروى]را در دلش قرار مى‌دهد؛ زیرا خداوند، هر دلِ اندوهگین را دوست دارد
1933 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هر گاه خداوند متعال، بنده‌اى را دوست بدارد، نقطه‌اى سپید در دلش پدید مى‌آورد، گوش‌هاى دلش را مى‌گشاید و فرشته‌اى بر او مى‌گمارد تا بر راه راست، استوارش دارد
1934 . عنه صلى الله علیه و آله: إنَّ اللهَ تَعالى إذا أحَبَّ عَبدا جَعَلَ رِزقَهُ کَفافا.(28)
1935 . عنه صلى الله علیه و آله: الأَخلاقُ مَنائِحُ مِنَ اللهِ عز و جل؛ فَإِذا أحَبَّ عَبدا مَنَحَهُ خُلُقا حَسَنا، وإذا أبغَضَ عَبدا مَنَحَهُ خُلُقا سَیِّئا.(29)
1936 . منیة المرید: قال [رَسولُ الله] صلى الله علیه و آله مُخبِرا عَن جَبرَئیلَ عَنِ اللهِ عز و جل أنَّهُ قالَ: الإِخلاصُ سِرٌّ مِن أسرارِی، استَودَعتُهُ قَلبَ مَن أحبَبتُ مِن عِبادی.(30)
1934 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: خداوند متعال، هر گاه بنده‌اى را دوست بدارد، روزى‌اش را به‌اندازه قرار مى‌دهد
1935 . پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: خوى‌ها، بخشش‌هاى خداوند عز و جل هستند از این رو، هر گاه خداوند بنده‌اى را دوست بدارد، به او خویى خوش مى‌بخشد و هر گاه بنده‌اى را دشمن بدارد، به او خویى بد مى‌بخشد
1936 . منیة المرید: [پیامبر خدا] از جبرئیل علیه السلام نقل کرد که خداوند عز و جل مى‌فرماید: «اخلاص، رازى از رازهاى من است که آن را به دلِ هر یک از بندگانم که دوستش داشته باشم، مى‌سپارم» .
1) المستدرک على الصحیحین: ج 1 ص 672 ح 1820 عن جابر بن عبدالله؛ إرشاد القلوب: ص 60، بحار الأنوار: ج 93 ص 163 ح 42.
2) المحاسن: ج 1 ص 392 ح 877 عن السکونی عن الإمام الصادق عن آبائه علیهم السلام، بحار الأنوار: ج 73 ص 40؛ الفردوس: ج 3 ص 593 ح 5858 عن أنس وفیه «من أراد» بدل «من أحبّ» .
3) صحیح البخاری: ج 3 ص 1175 ح 3037 عن أبی هریرة وراجع: إرشاد القلوب: ص 170.
4) حلیة الأولیاء: ج 3 ص 77 عن أنس.
5) مسند ابن حنبل: ج 8 ص 297 ح 22333 وص 290 ص 22296 نحوه عن أبی اُمامة.
6) مصباح الشریعة: ص 524، بحار الأنوار: ج 70 ص 24 ح 23.
7) الدعوات: ص 20 ص 18، بحار الأنوار: ج 93 ص 160 ح 41؛ کنز العمّال: ج 2 ص 241 ح 3923 نقلاً عن العسکری فی المواعظ عن عمر وج 1 ص 433 ح 1870 نقلاً عن الدارقطنی فی الإفراد وابن عساکر عن ابن عمر عنه صلى الله علیه و آله عن موسى علیه السلام.
8) شُعب الإیمان: ج 1 ص 367 ح 410 عن أنس؛ جامع الأخبار: ص 352 ح 979.
9) البلد الأمین: ص 410.
10) البلد الأمین: ص 404 وص 407.
11) سنن الترمذی: ج 4 ص 381 ح 2036 عن قتادة بن النعمان؛ تنبیه الخواطر: ج 2 ص 32 نحوه.
12) مسند ابن حنبل: ج 2 ص 33 ح 3672 عن عبدالله بن مسعود؛ الکافی: ج 2 ص 215 ح 2 عن مالک بن أعین عن الإمام الباقر علیه السلام نحوه، بحار الأنوار: ج 68 ص 203 ح 2.
13) الکافی: ج 2 ص 253 ح 8 عن زید الزرّاد عن الإمام الصادق علیه السلام، بحار الأنوار: ج 67 ص 209 ح 11.
14) سنن الترمذی: ج 4 ص 601 ح 2396 عن أنس؛ روضة الواعظین: ص 463 وفیه «أعظم» بدل «عظم» .
15) مسند ابن حنبل: ج 9 ص 159 ح 23684 وص 161 ح 23695 وص 163 ح 23702 کلّها عن محمود بن لبید.
16) مسکّن الفؤاد: ص 80، بحار الأنوار: ج 82 ص 142 ح 26؛ الفردوس: ج 1 ص 251 ح 971 عن الإمام علیّ علیه السلام عنه صلى الله علیه و آله.
17) درر الأحادیث: ص 34 عن یحیى بن الحسین.
18) شُعب الإیمان: ج 7 ص 146 ح 9790 عن سعید بن المسیّب.
19) الفردوس: ج 5 ص 475 ح 8807 عن أنس.
20) شُعب الإیمان: ج 7 ص 146 ح 9788 عن أبی هریرة؛ تنبیه‌الخواطر: ج 1 ص 4 وفیه «تضرّعه» بدل «صوته» .
21) الفردوس: ج 1 ص 251 ح 972 عن أنس؛ مسند زید: ص 420 نحوه وزاد فیه «وإمّا أن أدفع عنک من البلاء مثل ذلک» .
22) أعلام الدین: ص 277، بحار الأنوار: ج 67 ص 246 ح 87.
23) الدعوات: ص 166 ح 461، بحار الأنوار: ج 81 ص 188 ح 45؛ الفردوس: ج 1 ص 250 ح 968 عن أبیعتبة الخولانی نحوه.
24) تاریخ دمشق: ج 13 ص 374 ح 3319 عن محمّد بن علیّ بن أبی طالب عن أبیه علیه السلام.
25) أعلام الدین: ص 146.
26) عدّة الداعی: ص 155.
27) أعلام الدین: ص 135، بحار الأنوار: ج 68 ص 211 ح 17.
28) کنز العمّال: ج 3 ص 390 ح 7089 نقلاً عن أبی الشیخ عن الإمام علیّ علیه السلام.
29) الاختصاص: ص 225، بحار الأنوار: ج 71 ص 394 ح 64؛ کنز العمّال: ج 3 ص 15 ح 5216 نقلاً عن العسکری فی الأمثال عن عائشة.
30) منیة المرید: ص 133، بحار الأنوار: ج 70 ص 249 ح 24.
