(آیا خبرِ کسانى که پیش از شما بودند: قوم نوح و عاد و ثمود، و آنان که بعد از ایشان بودند [و] کسى جز خدا از آنان آگاهى ندارد، به شما نرسیده است؟ فرستادگانشان، دلایل آشکار برایشان آوردند؛ ولى آنان، دست هایشان را [به نشانه ی اعتراض] بر دهان هایشان نهادند و گفتند: «ما به آنچه شما بدان مأموریت دارید، کافریم و از آنچه ما را بدان مى خوانید، سخت در شکّیم». پیامبرانشان گفتند: «مگر درباره ی خدا، پدیدآورنده ی آسمان ها و زمین، تردیدى هست؟ او شما را دعوت مى کند تا پاره اى از گناهانتان را بر شما ببخشاید و تا زمان معیّنى به شما مهلت دهد». گفتند: «شما جز بشرى مانند ما نیستید. مى خواهید ما را از آنچه پدرانمان مى پرستیدند، باز دارید. پس براى ما حجّتى آشکار بیاورید». پیامبرانشان به آنان گفتند: «ما جز بشرى مثل شما نیستیم؛ ولى خدا بر هر یک از بندگانش که بخواهد، منّت مى نهد و ما را نرسد که جز به اذن خدا براى شما حجّتى بیاوریم و مؤمنان، باید تنها بر خدا توکّل کنند». و چرا بر خدا توکّل نکنیم، حال آن که ما را به راه هایمان رهبرى کرده است؟ و البته ما بر آزارى که به ما رساندید، شکیبایى خواهیم کرد، و توکّل کنندگان، باید تنها بر خدا توکّل کنند. و کسانى که کافر شدند، به پیامبرانشان گفتند: «شما را از سرزمین خودمان بیرون خواهیم کرد، مگر این که به کیش ما بازگردید». پس پروردگارشان به آنان وحى کرد که: «حتماً ستمگران را هلاک خواهیم کرد»).
منو
