143.امام باقر صلی الله علیه وآله: چون پیامبر خدا درگذشت، آن شب، خاندان محمّد علیهم السلام [از نگرانى] درازترین شب را سپرى مى کردند، چندان که پنداشتند دیگر در زیر آسمان و روى زمین، جایى نخواهند داشت؛ چرا که پیامبر صلی الله علیه وآله، به خاطر خدا، خویش و بیگانه را دشمن خونى خود کرده بود.(1) در همین حال بودند که ناگاه یکى که خودش را نمى دیدند، امّا صدایش را مى شنیدند، بر آنان درآمد و گفت: سلام و رحمت و برکات خدا بر شما خاندان باد!….
خداوند، شما را از پیامبرش به امانت پذیرفت و به دوستان مؤمنش در زمین سپرد. پس هر که امانتدارى کند، خدا، پاداش درستکارى اش را مى دهد. پس شمایید آن امانتِ سپرده شده، و شمایید آنان که دوستى شان [بر مؤمنان] واجب، و فرمان بُردارى از آنها لازم گشته است.
144.امام صادق علیه السلام: ما درخت پیامبرى هستیم، و خانه رحمت، و کلیدهاى فرزانگى، و معدن دانش، و جایگاه رسالت، و محلّ آمد و شد فرشتگان، و محلّ سپردن راز خدا؛ و ما ودیعه خدا در میان بندگان او هستیم.
145.امام هادى علیه السلام – در زیارت «جامعه کبیره» -: شمایید راست ترین راه… و رحمتِ پیوسته، و نشانه اندوخته، و امانت نگهدارى شده.
ر. ک: ص 443 (امانت / فصل پنجم / امانتداران / پیشوایان از اهل بیت علیهم السلام).
1) یعنى بر اثر جهاد در راه خدا با مشرکان و کافران و به قتل رساندن آنها، که در میانشان، هم خویشانِ پیامبر صلی الله علیه وآله بودند و هم بیگانگان، باعث شده بود که آنها کینه وى و خاندانش را به دل گیرند و در صدد خونخواهى و انتقام برآیند. لذا با رحلت ایشان، خاندانش نگران بودند.
