جستجو
این کادر جستجو را ببندید.

الدولة (دولت)

زمان مطالعه: 3 دقیقه

6 / 1

الحُکومَةُ الصّالِحَةُ وَالتَّنمِیَةُ

10293.رسول اللّه صلى الله علیه و آله : ساعَةٌ مِن إمامٍ عَدلٍ أفضَلُ مِن عِبادَةِ سَبعینَ سَنَةً ، وحَدٌّ یُقامُ للّه فِی الأَرضِ أفضَلُ مِن مَطَرِ أرَبعینَ صَباحا.(1)

10294.عنه صلى الله علیه و آله : یَومٌ مِن إمامٍ عادِلٍ أفضَلُ مِن عِبادَةِ سِتّینَ سَنَةً ، وحَدٌّ یُقامُ فِی الأَرضِ بِحَقِّهِ أزکى مِن مَطَرِ أربَعینَ یَوما.(2)

6 / 2

الِاستِئثارُ بِالفَیءِ وَالتَّخَلُّفُ

الکتاب

» مَّآ أَفَآءَ الله عَلَى رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَى فَلِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِى الْقُرْبَى وَ الْیَتَـمَى وَالْمَسَـکِینِ وَ ابْنِ السَّبِیلِ کَىْ لَا یَکُونَ دُولَةً بَیْنَ الْأَغْنِیَآءِ مِنکُمْ وَ مَآ ءَاتَاکُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ مَا نَهَاکُمْ عَنْهُ فَانتَهُواْ وَ اتَّقُواْ الله إِنَّ الله شَدِیدُ الْعِقَابِ «.(3)

6 / 1

حکومت شایسته و توسعه

10293.پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : یک ساعت حکمرانى پیشواى عدالت پیشه ، از عبادت هفتاد سال ، برتر است ، و حدّى که براى خدا در زمین جارى مى گردد ، [برکتش] از بارندگىِ چهل روز ، افزون تر است.

10294.پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : یک روز حکمرانى پیشواى عادل ، از عبادت شصت سال ، برتر است ، و حدّى که به حق در زمینْ جارى گردد ، از باران چهل روز ، پُرخیرتر است.

6 / 2

بهره ورى شخصى از اموال عمومى و عقب ماندگى اقتصادى

قرآن

«آنچه خدا از [دارایىِ] ساکنان آن قریه ها عاید پیامبرش گردانید، از آنِ خدا و از آنِ پیامبر [او] و متعلّق به خویشاوندان نزدیک [وى] و یتیمان و بینوایان و درراه ماندگان است، تا میان توانگران شما دست به دست نگردد. و آنچه را فرستاده[ى او] به شما داد، آن را بگیرید و از آنچه شما را باز داشت، باز ایستید و از خدا پروا بدارید ، که خدا سختْ کیفر است».

الحدیث

10295.الإمام الصادق علیه السلام : قال رسول اللّه ِ صلى الله علیه و آله : إنّی لَعَنتُ سَبعَةً لَعَنَهُمُ اللّه ُ وکُلُّ نَبِیٍّ مُجابٍ قَبلی. فَقیلَ : ومَن هُم ؟ فَقالَ :… المُستَأثِرُ عَلَى المُسلِمینَ بِفَیئِهِم مُستَحِلّاً لَهُ.(4)

10296.رسول اللّه صلى الله علیه و آله : خَمسَةٌ لَعَنتُهُم وکُلُّ نَبِیٍّ مُجابٍ : الزّائِدُ فی کِتابِ اللّه ِ ، وَالتّارِکُ لِسُنَّتی ، وَالمُکَذِّبُ بِقَدَرِ اللّه ِ ، وَالمُستَحِلُّ مِن عِترَتی ما حَرَّمَ اللّه ُ ، وَالمُستَأثِرُ بِالفَیءِ (وَ) المُستَحِلُّ لَهُ.(5)

6 / 3

مُراقَبَةُ السُّوقِ

10297.الإمام الباقر علیه السلام : مَرَّ النَّبِیُّ صلى الله علیه و آله فی سوقِ المَدینَةِ بِطَعامٍ فَقالَ لِصاحِبِهِ : ما أرى طَعامَکَ إلّا طَیِّبا ، وسَأَلَهُ عَن سِعرِهِ ، فَأَوحَى اللّه ُ عز و جل إلَیهِ أن یَدُسَّ یَدَیهِ فِی الطَّعامِ فَفَعَلَ ، فَأَخرَجَ طَعاما رَدِیّا ، فَقالَ لِصاحِبِهِ : ما أراکَ إلّا وقَد جَمَعتَ خِیانَةً وغِشّا لِلمُسلِمینَ.(6)

حدیث

10295.امام صادق علیه السلام : پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود : «من ، هفت تن را نفرین کرده ام که خدا و هر پیامبرِ پذیرفته دعاى پیش از من ، آن هفت تن را نفرین کرده اند». گفته شد: آنها کیان اند؟ فرمود : «… و کسى که اموال عمومى مسلمانان را براى خود حلال شمرده ، از آن بهره ورى شخصى کند».

10296.پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : پنج تن هستند که من و هر پیامبرِ پذیرفته دعا ، آنان را نفرین کرده ایم : هر که به کتاب خدا چیزى بیفزاید ؛ آن که سنّت مرا وا گذارد ؛ کسى که تقدیر خداوندى را ناراست بشمرد ؛ هر که درباره خاندان من ، حرام خداى را حلال داند ؛ و آن کس که اموال عمومى را براى خویش حلال دانسته ، از آن ، بهره ورى شخصى کند.

6 / 3

نظارت بر بازار

10297.امام باقر علیه السلام : در بازار مدینه ، پیامبر صلى الله علیه و آله بر بساطِ خوراکى برگذشت و به صاحب آن گفت: «خوراکت ، یکسره خوب است». سپس از وى درباره قیمتش سؤال کرد. آن گاه خداوند عز و جل به وى وحى فرمود که دستانش را در آن خوراک فرو بَرَد. و او چنین کرد و خوراکى پَست بیرون کشید. پس به صاحب خوراک فرمود: «جز خیانت و فریب براى مسلمانان ، چیزى فراهم نیاورده اى!».


1) الکافی : ج 7 ص 175 ح 8.

2) السنن الکبرى : ج 8 ص 281 ح 16649 عن ابن عبّاس ؛ مستدرک الوسائل : ج 18 ص 9 ح 10 نقلاً عن القطب الراوندی فی لبّ اللباب.

3) الحشر : 7.

4) الخصال : ص 349 ح 24 عن عبد المؤمن الأنصاری ، بحار الأنوار : ج 5 ص 88 ح 5.

5) الکافی : ج 2 ص 293 ح 14 عن میسر عن أبیه عن الإمام الباقر علیه السلام ، بحار الأنوار : ج 72 ص 116 ح 14 ؛ المستدرک على الصحیحین: ج 2 ص 572 ح 3940 عن عبد اللّه بن موهب عن علیّ بن الحسین عن أبیه عن جدّه علیهم السلام عنه صلى الله علیه و آله نحوه.

6) الکافی : ج 5 ص 161 ح 7 عن سعد الإسکاف ، بحار الأنوار : ج 22 ص 86 ح 37.